Wiersze — Papillondenuit

świat dobrał ci się do skór
wysyn
zapomniał
że jej nie masz

winności domniemanej
której nie można nic zarzucić

nagości
co unieść ma tkaninę snów
a nie potrafi siebie

kurtynie opuszczenia
gdy ci co mieli nie dopuścić
napuszczają psy

i innym takim niemożliwym
do pomyślenia

spowiadam się
smyczkiem duszy
napiętą struną ciała

tak jakby miały mnie odkupić
a przecież sprzedał mnie sam Bóg

na zachód od prawdy
na wschód od powinności
podwójne milczenie to jeszcze nie cisza

na północ od wiary
na południe od ufności
głód co przenika tańcem derwisza
budząc demony przeszłości

dziewczynko z zapałkami
i pudełkiem na dziecko
którego nie ocalisz

ty wiesz, że ból nie znika
a tylko staje się ciałem

i po raz pierwszy umiera
w objęciach

majem pęka kra
nie/ma nie/ta/kość w gardle
kwitnie kaktusem

nie ma już miejsc
w których czuję się bezpiecznie

nie ma sensu
który miałby sen

mimo to idę środkiem
do celu
ćmą do skrzydeł
krwią
do szpiku

(o)puszkiem
spadam
na trzy łapy i pół

śnię że
pterodaktyl jest barankiem
wilk ofiarą
a moje dzieci nie są
moje
potwory i lalki nie płaczą

owiń mnie w bawełnę
bym już nigdy nie wypadła z gniazda

kości
zostały rzucone

jesteś częścią mnie
morze
falochronem

ale nie tą która daje deszcz

przepadam za tobą
bez wieści

świat zawsze otwierał przede mną drzwi
i zatrzaskiwał gdy byłam w środku

chodźmy
na dachu jest szyba z wiatru
tam można nauczyć się władać szkłem

deptać mrowiska opowiadać
że koty i tak były ślepe
że wojny nie było a tylko
żołnierze z plastiku gumową pałką
że nie boli

proces zamarzania trwa na tyle długo
że gdy się topisz
efekt cieplarniany to pikuś

odejdź
bo kiedy tonę
brzytwą chwytam się fal

nie umiem nazywać
drzew ani uczuć

zamarzam przy pierwszym śniegu
topię się w kałuży
mam dziurawe serce któremu wypada

boję się ognia [...]

od czasu braku czasu
słowo nie staje się ciałem
a ból mniej boli
gdy się go nazwie

pod paznokciami resztki
naszych ciał
obrastają w słoje
przytulam się do szkła

zimą palimy wnętrza

bo tu nawet mgła jest płaska
małym dziewczynkom odrąbuje ręce
zatruwa gołębie
ścina las

rozbieram się
tylko przed swoim cieniem
patrzy i chłonie
a potem wsiąka
we wszystkie moje świetlistości

kochamy się z batem w ręku
ponad nieufność [...]

mój świat się skurczył
do wielkości nasionka

tak
teraz się mieszczę
w twoich dłoniach

od kiedy ból da się nazwać
czas biegnie wstecz na oślep
przegryzając się w pół do istnienia

od kiedy blizny otworzyły wrota
krzywizny nieba skupiają się
w oku cyklopa

od kiedy ćmy załamują światło
ich skrzydeł nie ima się mrok
a popiół

od nigdy do teraz
jest tylko jeden cel by żyć
i milion powodów
by umierać

pomyślałam życzenie
i spadło niebo

odsłaniając skórę cienką jak pergamin
rany i inne
tatuaże

a że
ja(k) wąż
wyślizgują się mi twarze
piekło

umieramy cicho
każde w swoim
a jedno
.

nie staraj się dostrzec

bo miłość się dzieje
kiedy nikt nie patrzy