Dzienniki — Papierowa

Krople deszczu stukają o parapet... Nie pierwszy raz stoisz przy oknie i patrzysz w jednym kierunku, w tamtą uliczkę mając nadzieję, że to co skończyło się tamtego wieczoru jeszcze powróci, odrodzi się i będzie mogło trwać.
Złudne nadzieje? Tak pewnie pomyślałaby większość, w twoim przypadku nadzieja to wszystko co masz.....
Nadchodzi jesień, w kieszeniach niesie kasztany i złote liście, deszczowe, chłodne dni, kubek gorącej herbaty i koc i jeszcze wspomnienia. Jesień porą depresji, jak to określają inni, dla ciebie to miesiąc tęsknoty za czymś, co niestety urwało się, co do końca nie mogło trwać...
Chyba nie przestanie dziś padać, nawet szybom zrobiło się smutno, krople deszczu spływają po nich jak łzy ...
Dziewczyno? Popatrz na mnie...
To nie do końca tylko deszcz na szybach, to także twoje łzy.
Nie zapominaj, że po deszczu wychodzi słońce i pojawia się tęcza, na twoich ustach pojawi się w końcu także uśmiech, twoje burzowe oczy rozświetli blask. Pamiętaj, że wszystko można odbudować, bo nawet feniks odrodził się z popiołów.

(01.09.2020r.)

Nie śpię...
Myślę, dużo myślę i co­raz bar­dziej ut­wier­dzam się w prze­ko­na­niu,
że jes­tem w miej­scu, w którym nie po­win­nam być i nie z tą osobą.

Roz­ma­wiam z ser­cem i ro­zu­mem, o dzi­wo ten dru­gi sie­dzi cicho i nie za­biera głosu.
A ser­ce ? ... - Wa­riuje na samą myśl o To­bie.
Gdy­by ktoś wcześniej po­wie­dział mi, że po­ja­wisz się - Cze­kałabym.
Cze­kałabym do tej chwi­li.

Po­pełniłam dużo błędów w życiu,
ale to bez­sen­sow­ne głupie wy­bo­ry, których te­raz żałuję i [...]

(...) i może kiedyś ktoś opo­wie ci o niej ....
O tym ja­ka była i dlacze­go jej oczy naz­wa­ne oceanem były.

Może ktoś opo­wie ci, że lu­biła ciepły let­ni deszcz, uno­siła wte­dy głowę ku górze i wpat­ry­wała się w niebo, a deszcz spa­dał krop­la­mi na jej twarz ...
Mówiła o so­bie, że jest z tych - "którzy lu­bią deszcz, tyl­ko cza­sem boi się burzy".

Może kiedyś do­wiesz się, że lu­biła wier­sze i długie spa­cery...
Nie była ideal­na bo nikt ta­ki nie jest, zwykła dziew­czy­na z [...]

Wracając obiecywałam sobie, że nie przywiąże się do nikogo,
nikogo nie polubię, nie mówiąc już, że mogłabym kogoś pokochać.
Ludzie odchodzą, a nam zostaje tęsknota, której trudno opanować, czasem da się ją czymś zagłuszyć, ale po pewnym czasie daje o sobie znać ze zdwojoną siłą.
Najgorsze są noce gdy wszystkie uczucia zbierają się w nas, sen jak na złość nie przychodzi, dusimy w sobie wszystkie emocje, zagryzamy wargi w bólu, a w oczach zbiera się potok łez, które za wszelką cenę próbujemy zatrzymać, [...]