Być albo nie być,
Powiedział Hamlet i zasnął
Zatracił się w udawanym szaleństwie
W żądzy zemsty, aromantycznym istnieniu niezgodnym z prokreacją.

O bogowie,
zakochałam się w cieniu Hamleta I
(Króla Danii otrutego przez brata)
Którego syn nie był niczym więcej nad pojemnik na chwałę.

Gdyby Hamlet nie zasnął,
(nie chłeptałby tej zgniłej politycznej zupy)
Mógłby zobaczyć prawdziwy graal szczęścia
Może zostałby królem – choć graala, przyznam szczerze, raczej tu niewiele.

Ale Hamlet musi śnić, musi szaleć
Jest synem rodu – dumnym chłopcem –
To go zabiło, jego ojciec go zabił
On i sznur więzi, grubych i śmiesznych jak pętla na gardle skazańca.

Hamlecie, gdybyś zerwał z tradycją i musem obowiązków księcia,
Pochyliłbyś głowę przed kołem istnienia,
Wzgardził tą grą o wpływy i władzę:

Ja nie zerwałabym z życiem.

Nie lubię polityki,
Kanapek bez masła, bo mam po nich czkawkę,
Szyb mokrych od płaczu, bo zawsze jest zimno,
I za małych spodni – to straszne, przytyłam,
Gdy płaczesz, bo ja przykładnie za tobą.

Nie lubię chodzić do zoo,
Za ciasnych sukienek, bo zazdrość mnie zżera,
Tłoku w autobusie, bo jestem za niska,
I lekcji łaciny, ah! te koniugacje!
Wypranych koszulek, bo nie pachną tobą.

Jestem licealistką,
Moje imię ... właśnie,
jeśli masz pytanie...
Masz? Co kocham?
Życie.

Dziś rano znowu pomyliłam cię z poduszką
Było zimno - nie wygrzałaś mojej pościeli w grochy
Słyszałam czajnik z wodą tańcząca na gazie
Kota leżącego gdzieś w dolinie ciała
Smak w ustach skojarzyłam z niedolą poranka
Który wstał by wspomnieć że nie ma mnie przy tobie

Dzień dobry kochanie
Wyśpij się tu czasem...

Twoje ramiona jakby pasują do moich
Chociaż się pochylasz dziwacznie i krzywo
Ja stoję na palcach i duszę cię – śmieszne
Znów zabrałam ci usta na szkłach okularów
Odszedłeś - niby smętny, cichy, obojętny -
Myśląc, że mnie kochasz - choć nie mam pewności.