kiedyś napiszę ci prozą,
(bo wierszy już pisać nie umiem),
że mnie wciąż boli ta miłość,
i że zrozumieć nie umiem...

włożę w kopertę pachnącą
i pocalunkiem zakleję,
a potem po raz ostatni
gorzkimi się łzami zaleję...

są zakochania jak bluszcze,
wrastają w duszę i ciało,
im bardziej się szarpie korzenie,
tym głębiej będzie wrastało...

więc tylko dotrwać do końca,
czołgać się pełzać, dryfować,
może na drugim świecie
ktoś zechce mnie odczarować...

zrobiłam sobie przystanek
pod jarzębiną usiadłam
dała czerwieni na usta
gdy pocałunek jej skradłam

zrobiłam sobie przystanek
pod czarnym bzem przystanęłam
zaczernił mi rzęsy miłośnie
gdy go spojrzeniem objęłam

zrobiłam sobie przystanek
pod niebem na łące leżałam
motyle, kwiaty i trawy
sprawiły, że na głos się śmiałam

aż słońce kręciło głową
promieniem mnie pogłaskało
wtuliło się w ciemną chmurę
i mżawką mi włosy splątało

przejżałam się w lustrze wody
najlepsze wciąż było przede mną
poszłam odważnie do przodu
światło zdobywać w noc ciemną