Polska obumiera...
orzeł oskubany
flaga opuszczona
hymn nieszanowany...

Polska obumiera...
państwo rozerwane
rodziny skłócone
jednostki zdziczałe...

Polska obumiera... [...]

Zapragnąłem być ułamkiem
pod jedynką w deszczu stać
być samotnym tak jak ona
poczuć każdy szary blask.

Zapragnąłem wejść w jej buta
poczuć ten samotny świat
towarzyszyć jej codziennie
patrzeć jak podąża czas.

Zapragnąłem być jedynką
samotności czując smak
znika każdy dzień tygodnia
niech to licho, jakże tak?

Gdy sufit przemawia,
gdy zerkasz na niego.
Gdy widzisz biel jego,
gdy myślisz dlaczego?

Spójrz na ten liść,
on życia nie szczędzi.
Nie wytyka wad,
nie czuje niechęci.
Żyje póki może,
kołysze się na wietrze.
Kocha matkę ziemię,
słońce, deszcz, powietrze...
Jakże byłeś stary,
gdy jesień zastałeś.
Gdy zieleń swą traciłeś
i brązu cień przybrałeś.
Choć musiałeś upaść,
wśród chwili słabości.
Przytuliłeś ziemie,
chociaż nie z miłości.

~Pan_Pardon
Szczecin, dn. 10. III. 2017 r.

Gdy krzyczysz milczeniem,
bez słów coraz głośniej.
Przekraczasz granicę,
zostając w martwym punkcie.
Zapalasz zapalniczkę,
zapałki iskrami.
Płaczesz ciemną nocą,
jasnymi łez kroplami.
Pośród obłoków,
treść zatraca wątek.
Bijesz dłonią w serce,
gubiąc rytm - porządek.
Widmo Twej poezji,
w cieniu zapomnienia.
Tkwi w książce bez kartek,
której nigdzie nie ma...

Raz złota rybka, co w stawie pływała.
Złotem swym, wszystkie rybki oczerniała.
- Jestem złotawa !
- Łuski mam złote !
- Złoto mam wewnątrz !
- Mieniąc się złotem !
Rybka pływała i wciąż się świeciła.
Nagle się mewa nad stawem zjawiła.
- Nad morzem bryza i ryb nie ma wcale.
- Pokaż mi stawie co dla mnie złapałeś?
Staw jednak ucichł jak i rybki małe.
Tu kamień, tam trawa, wszystkie gdzieś schowane.
Lecz nagle się słońce pokazać raczyło.
Złote łuski rybki promieniem odkryło.
Rybka złotawa wewnątrz i na zewnątrz.
Miała smak złotawy...
- Wszystko nam jedno! - krzykneły szare rybki.
Autor: ~Pan_Pardon

W bieli i w zimie,
w czerni i w lecie.
Zaś gdzie się zapodział,
ten jesienny plecień.
Wiosna już nawet,
wychodzić tu nie chce.
A w górach i w lasach,
wciąż inne powietrze.
Miłości rozkoszy,
jej błędnej potrzeby.
I w czerni i w bieli,
najbardziej pragniemy.
Pomiędzy błahostką
i drobną wersją szczęścia.
Jest kłódka, zaś za nią,
klucz do Twego serca.

Autor: Pan_Pardon

Chwila, która biegnie przez mgłę.
Porwie mnie, z mym bagażem i kulą u nogi...
Nie wiem gdzie? Ku przygodzie?
Ku radościom i smutkom...
Jest tuż tuż, mknie pod wiatr.
Pośród betonowych miast i wsi drewnianych.
Biegnie przy rycerzu swym Sir Czasie.
Pragnie wytrwać - wszystko da się!
Kiedyś legnie, a jakże tak?
Widzieć pole, za nim las.
Lecz przygody nie dostrzegać [...]

A gdy minie letni zgiełk, gdy zaniknie zła depresja.
Gdy ucieknę już wiem gdzie, lecz nie w mroczną stronę słońca.
Tam odnajdę kogo zechcę, kto zrozumie mnie bez końca.
Kto zobaczy tylko mnie i nie zrobi ze mnie gońca.
Chcesz się bawić??
Masz swój czas, masz też ludzi, niech Cię ciągną.
A gdy już nie sięgniesz gwiazd, pozostanie Ci samotność.
Ile można mówić Tobie, że nie sztuka imprezować.
Że pierw trzeba znaleźć ludzi, którzy ważą gesty, słowa.
I nie ranią tych co kochasz, by zatrzymać Cię dla siebie.
Bo gdy znajdą swe połówki, jak Ty mnie, porzucą Ciebie.
Cóż mam orzec na to wszystko, jesteś "wolna" całym sercem.
Baw się, szalej, pij jak lubisz, make-up nie zakryje cierpień.

Zniknął szept,
by zamilknąć.
Zamilknąłem,
lecz nie zniknę.

Zapomniała o nim droga
i zapomniał rzeki blask.
Zapomniały o nim tory
i zapomniał drogi czas.
Zapomniały też zwierzęta
i zapomniał o nim człowiek.
Zapomniała go też przeszłość,
zapomniany most się zowie.
Zapomniałem usiąść wewnątrz,
zapomniałem usiąść na nim.
Zapomniałem o nim dzisiaj,
zapomniałem go pochwalić.
Zapomniany most pozostał,
zapomniany i już stary.
Zapomniałem gdzie on leży.
zapomniałem most wspaniały.