Pan K.

Dwa lata minęły nie wiedząc kiedy,
Miesiące pachnące kwiatem przeminęły,
Słońce już nie ogrzeje, magią swoich promieni,
Noc dłuższa będzie, by przytulić się do poduszki w ciepłej poscieli.
Aż znów nadejdą dni kwiatów, pszczół, gorącego piasku, od piątku do niedzieli.

Nie pamiętam jej ubiór pierwszego wieczoru , nie pamiętam co mnie zatrzymało na kolejne spotkanie,
prawdopodobnie poczucie, braku płaszcza kłamstwa
PAMIĘTAM
Jej zmęczone oczy, ukrywane okulary, zadarty nos, zimne ściany.
CZUŁEM
Jej ciepłe dłonie, gęsią skórkę na każdym centymetrze ciała,
WIDZIAŁEM
Jej piwne oczy, głęboki oddech i szczęście wypisane na twarzy, za bycie obok.

Czasem bardziej smucą mnie sny niż rzeczywistość.

Budząc się, sprawdzam, to nie tylko w głowie się śniło, może wiadomość dostałem od ciebie,
Stop.

To już nie dla mnie, przy tobie miejsce.

Kto tworzy sny rozum czy serce, choć mija czas, zmieniamy siebie, plany, prace i miejsce, to w nocy czas ma swoje podejście.

W nocy bezwładnie śnię, jak bym usłyszał Ciebie przed twoim odejściem.

Widziałem Cię, mówiąca o starym niebieskim zdjęciu, w pierwszym mieszkaniu jedząc pizze, śmiejąc się mówiącym po prostu o szczęściu.
Gdzieś to jest stare zdjęcie w pamięci, prędzej ja sam wrzucę siebie do kosza na śmieci niż Ty.
Niestety znikniesz z mojej pamięci.

Witaj wieczorze, żegnaj dniu krótki, dziś rozmawiamy bez kieliszka wódki.

Witaj wieczorze tęskniłem za chłodem, za długą nocą, za winem i bajka oglądaną przy tobie, tuląc przy sobie, poduszkę po zmroku, czuje już jesień, która da mi spokój.

Witaj wieczorze na Łódzkim mieście, z lampkami, scenami, muzyką, frytkami po prostu 29 wrzesień.

Witaj wieczorem Jesienna Pani, czekałem na ciebie, w kożuch ubrany, już zaraz las złotem zostanie oblany, a grzyby już są każdej odmiany.

I tak już nadszedl, wieczoru czas, dobranoc więc powiem, żegnając was.