Jestem pewny co do Ciebie czuję,
bo gdy Cię nie ma w sercu mnie kłuje
I chodź dzieli nas ponad kilometrów sto
Wyruszę czymprędzej... byle prosto
Prosto do Twojego serca.
Czy też to czujesz Wercia?
I chodź wyjeżdżam bardzo daleko na dni parę.
Nie będę chciał cię opuścić gdy tylko zobaczę.

Być kochanym. Co to za uczucie?
Jedyne co mam to winy poczucie
Że nie robię w tym kierunku nic
Lecz nie potrafię wciskać tobie kit
Też nie mówię co czuje wprost
Wtedy łamie się po między nami most
Który miał nas łączyć
I przez rzekę uczuć połączyć
Ale Samotność wrosła mi się do kręgosłupa
Muszę go wyrwać bo będę sam aż do trupa
Lecz sam tego nie dokonam
Więc błagam cię bo zkonam
Błagam Cię o szczerą odpowiedź
Że nic do mnie nie czujesz, no powiedz!
Wtedy odejdę bo żyć tak nie potrafię
Cały w nadziei że do twojego serca trafię
Czekać do trzydziestki nie dam rady
Muszę odejść, nie ma innej rady
Robiąc sobie nadzieję że kiedyś to się stanie
Z czasem stracę tą cząstkę siebie aż nic po mnie nie zostanie.

Tak, piszę wiersze.
Jedne gorsze, drugie lepsze.
Mogę napisać wiersz ku tobie,
lecz muszę znaleźć natchnienie w Sobie
Takie, które idzie w dobrym kierunku
i nie zostawia po Sobie smutku,
więc przekaże Ci słów kilka
bo mam głód wilka,
który idzie w stronę pisania
i nie będzie żadnego polowania,
bo jest we mnie oswojony.
Przyjacielsko nastawiony,
lecz potrafi walczyć o Swoje,
ale może też o Twoje...
Powiedz tylko słów kilka
a będziesz miała u swego boku wilka.

Mam nadzieję że na mój pogrzeb przyniesiesz mi wieńca?
Bo przy tobie dostaje palpitacji serca.
Tracę również przy Tobie głowę,
więc co zrobić mogę?
By opanować moje uczucia,
które przychodzą bez wyczucia,
aby nie zatracić się w mej głupocie.
I nie utopić się w Sopocie
I zamiast dla Ciebie skoczyć z góry.
Chciałbym oglądać z Tobą chmury.
A Leżąc obok Siebie.
Czuć się jak w niebie.