Myśleć. To była, jedna z niewielu, czynności, które przychodziły do Pabla jak codzienna ‘Fikcyjna Gazeta’. Gładko, z łatwością i robiąc przy tym niemały bałagan w życiu samego bohatera, jak i jego otoczenia. Często, więc przesiadywał i myślał. A może tylko myślał, że myślał. Właściwie to raczej marzył. Strącał osad całej swojej obserwacji rozdmuchując go na wietrze jakby sądząc, że wyrośnie z niego sensodajna jabłoń rzucająca kolorowy cień na wszechrzeczy. Żył idąc przed siebie pomału, mijając wrzeszczące do niego witryny sklepowe, że oto jest najszczęśliwszym człowiekiem w mieście, bo może zakupić papier toaletowy za jedyne pół grosza i ćwierćgroszówkę. Wrzeszczał telewizor, radio i komputer jak sternik w łodzi:
- ‘Dalej, naprzód darmozjady! Myślicie, że sobie bez nas poradzicie! Otóż ja mówię [...]

przyżekam Ci, że
będę tam, gdzie nieprawda stroić się będzie
w łaszki zrozumienia
i łaski
a gdy odlecą już nasze zapały
to nie dam rady po raz wtóry
ubrać twoich ramion
znów skrzyżujemy się nawzajem
ukrzyżujemy młodym majem

brzechwam bajkę o Tobie
o powstaniu pięknego wiersza

Dlaczego jeden plus jeden to dwa?
Przecież jedno jabłko dodać jedna gruszka to wciąż jedno jabłko i jedna gruszka.

Przestrzeni nie sposób zobaczyć ani poczuć.

Milość poczujesz lecz nie dotkniesz.

Przemijanie zobczysz, a nie poczujesz.