Najpierw mówisz: „pomóż mi!”
Potem nie odzywasz się.
Uratować życie twe-
niemożliwe dla mnie jest…
Mówisz: „pozwól odejść mi
i zatrzasnąć życia drzwi”.
Już nie mogę słuchać wciąż,
jak obok pełza śmierci wąż.

Nakłania mnie:
„Pozwól przez bramę przejść,
pozwól wejść mi w nią
to nie będzie błąd.
Jeśli pomóc chcesz,
właśnie zrobisz to,
gdy pogodzisz się,
co zrobi śmierci wąż.”

Choć ciężko jest uciekać
i już nie dajesz rady,
na lepsze czasy czekaj,
przy ostrzu kosy krwawej.
Nie! Tylko nie dotykaj-
dogoni cię niebawem.

Powiedz „NIE” zaświatom,
nie daj się skusić im.
Podcinasz sobie gardło,
dziś musisz skończyć z tym!

Choć głosy wokół,
ci nie dodają sił,
gdy ujrzysz bramy piekieł,
będziesz żałował, że,
użyłeś tego sznura,
wziąłeś pistolet ten.

Widziałem cię dzisiaj,
choć przez mgłę,
widziałem, za rękę prowadziłaś mnie.
Po łące śmierci błądziliśmy,
porannej rosy uroniłaś łzy.
Ty wcale nie chcesz zabierać mnie,
Zabrać musisz, pod piekielny piec.

Zabierasz mnie!?
Jak długo czekać mam?
Zabieraj mnie, nie zwlekaj.
Przytul mnie,
w ramiona czarne weź,
gdy czekam ja,
ty robisz niewiniątek rzeź.

Czekałem wiele lat,
znienawidziłem świat,
znienawidziłem cię,
bo nie zabrałaś mnie.
Niesprawiedliwy los,
zarzucił kilka kos,
na głowy innych dusz,
żniwa skończone już.

Nie warto starać się,
Wiem, bo straciłem sens,
zostałem sam odrzucony tam,
gdzie cierpienie jest,
a koszmarem dzień,
kolejny słońca wschód,
zwiastuje życia chłód.
Bo gdy szczęśliwy ktoś
ktoś musi cierpieć wciąż…jak ja.

Tak jak ja…wytrzymaj. [...]