Sprawiłaś, że śnię w ulotnych myślach zaganianego życia.
Zagubiony w marzeniach szedłem ścieżką udeptanych słów.
Kwiatuszku, źródło ogrodu pod ciemnymi chmurami.
Naduczucie kołyszące osobliwymi wyobrażeniami.
Szukamy siebie w konstruktywnych dialogach, dyskusjach,
w których słyszymy autentyczne szepty spektrum widma.
Oczekując na blaski dnia podlewanego nadzieją pogrążonego w mroku nieba.
Czym jest pąk oświetlony promieniem twojego ponadnaturalnego czaru.
Utrwalone zdjęcie, radość po kresy wschodu i zachodu słońca.
Pustka w nadmiarze, nicość przed spójną chwałą prawdy.
Cyklicznie objęci meta technologiczną nieskończonością.
Jej słowo niczym sprawcze zaklęcie miotające pośrednią materią.
Zrodzona z troski o wolność przestworzy.
Ukryła diamentowe wspomnienie na brzegu zaświatów.
Daje odczuć delikatny powiew skrzydeł Mnemozyny.
Owa mądrość kłaniająca się odrobinie uśmiechu.
Ostatnim tchnieniem — ucałowała ziemię, wypełniając ją życiem.

Jajko, z którego wykluwa się narcystyczny karaluszek.
Sarna polująca na misia polarnego.
Skacząca ryba między chmurami a głazem.
Drwiła żmija, a zawiłością się dusiła.
Sowa, która wygrała walkę ze snem.
Wieloryb, który sądzi, że jest sardynką.
Osikana żyrafa przez górskiego kozła.
Mięsożerne owce upamiętniające wilka.
Nietoperz w poezji dźwięków spływających ze skał kropel.
Żądlące pszczoły na białej polanie maków.
Mrowisko, którego patronem wolności jest skorpion.
Lewo wypili, prawo piją, prosto [...]

PRYMITYWNY, próbuje przeczytać 4 litery.
Światło mądrości ponad złudzenia wolności.

BIEDNY, ciągle się zamartwia o podstawy.
Mocą światła wzrasta popyt na ciszę.

WYSTRASZONY, boi powiedzieć prawdę.
Życia podróży, czy idylla świetlistej róży.

UZALEŻNIONY, ucieka w swoje ograniczenia.
Wyniszczając dziś, burzysz świetlaną przyszłość.

CZŁOWIEK, jak Państwo którego siostry karmią, a kanibale jedzą.
Najbliżej światła — ciemność czyha.

Na płytkich wodach grzęzną ryby,
a życie w głębinach karmi.
Negatywie bycia, gdy ciemność drogę wskazuje,
a wolny skrzydła rozpościera.
Zdobione ornamentami duszy,
lustro, w które młodość wpatruje się na stare ciało.
Zapłać tożsamością,
drzewami, z których wiesz jakie owoce dojrzeją.
Zasmakuje słodyczy tejże goryczy.
Spada, by wzrastać, obdarty z nazwiska,
wypowiada imię, by ujrzeć wielkość dumy.
Przemierzająca brzegi rzek, zimami poszukujących ciepła.
Bądź gotów, samotna wyspa w bezkresie cząstka całości ocalenia.
Przeskakuje z rozbieżności.
Upłynnione, mętne, skrystalizowane.
Na straży przeznaczenia,
plugaw ten symbol podlewany uczuciami, co z kamieni wyrasta.
Pogrążeni w wiecznej otchłani,
starożytnym krzyżem namaszczeni
lecą przed oblicze życia.