Otwieram kartę tę i szczerością spluwam na chodnik. Chodnik dziś jakże zimny. W głowie niemożność, w nogach czuć wędrówkę od życia początku. I choć staram się doceniać, poczucie zmarnowania wypełnia mnie jak wspomnienie soku z pomarańczy w szklance rozbitej, która leży w śmieciach. Tyleż można było... A teraz, co, łańcuchom poddane to wszystko, ja i moja jedyność. W głowie brzęczy "nie jestem Poetą, nie jestem Poetą".
Chceń już tyle było, w każdym zapisany brak konsekwencji, brak desperacji, [...]

Odprężające jest to siedzenie w ciemności zupełnej, gdy wszyscy już dawno pospani.
Mowa spokoju jest tą najbardziej mnie kołyszącą pośród cichych bitów muzyki, którą wyciągnąłem z kapelusza jak magik jakiś dźwiękowy niewydarzony.
Ciężko jest żyć na co dzień w hałasie, w chaosie.
Pamiętam noce na wsi spędzane, gdy niebo było nagwiazdowane. Psów poszczekiwania. I cisza. Spacer w zupełnej ciemności. Prawie po omacku. Byłem wtedy swój sobie.
W takich momentach samotność była wybawieniem i najwyższą [...]