Kolejny dzień mija.
Koleiny w głowie mej, hej.
W tym samym trybie.
Tak samo, tak mamo, dobrze mamo.
Co prawda ty nie żyjesz, ale ok.
Zmarłym przytakiwać najłatwiej.
Dyskusje z trupami są takie łatwe.
Wszyscy mi mówią, że dobrze się ze mną gada.
Wniosek?

Dni i noce. Są takie same. [...]

Ja tu jestem stałym gościem w tym stanie gazowym.
Chociaż kształty me uciekły sugerując stan ciekły.
Zerując mój licznik udaję, że kradnę sekundy z przyszłości.
W czymże zakląć młodość jak nie w literach, ach.
Bez liter, to jest pech, wpadam w popłoch, och.
Pani Ka jest tuż za moim uchem.
Ale wiesz co? Ona jedna mnie rozumie.
Bo zza ucha widać najlepiej.
Bo za okiem rzadko kiedy jest oka.
A za drzwiami, a za oknem zi-ma.
Zgrywam mima, po co się odzywać, hej.
Udawannie w wannie. Leżennie.
Że spokój, że muzyka. Że ciepło.
Że stan ciekły a jam jest taki wiesz, uciekły.
Zmieniam się, jak kameleon, barwy
gubię, barwy biorę jak swoje naboje.
Zabić szarość, zabić szarość.
Niechże ta śmierć zaczeka. Bo co ja?
Pchła? Żeby ją szybko łapać i zdeptać?
Czekaj, czekaj, jeszcze im pokażę
jak latać. Ale tylko latem. Poproszę teraz
duże latte. Tylko żeby ciepłe było!
Bo zima, bo zimno. Bozi bozi, koci łapci.
Całe szczęście Ciocia Kicia grzeje mocno.

A jest to niezwykłe.
Wiem.
Nie powinno tak być.
Gdzieś przy końcu zgubiłem rytm.
Zawsze gubię go właśnie tam.
Bo nie starcza sił. Bo nie starcza czasu.
Bo cośtam, cośtam.
To jest tak, że na początku gubię buty.
Tańczę boso po literach.
I jak marny linoskoczek zawsze
spadam z liny tuż przed metą. [...]

Słuchaj, mnie twoje problemy nie interesują, wiesz. Bo ja jestem zbyt ważny, rozumiesz. Za wysoko jestem, chmury okalają moją brodę, co nie. Wystawiam do ciebie tyłek, tyle dla mnie znaczysz. Zobacz, zobacz, patrzę teraz w komórkę, mam cię w tyle. O, patrz, widzisz te badyle?
Bardziej mnie interesują. Wiesz co, pooglądam jak jakąś multiplę złomują, to jest ciekawsze niż ty, niż twoja twarz, niż twoje słowa. O boże, o jezu, jak ty mnie nudzisz. O boże, o jezu, ja tu umieram, schodzę na zawał ze schodów. No i taka jest prawda, nie słucham cię, bo i po co. Jesteś Nic. Jesteś puste okno. Jesteś zamknięte muzeum rzeczy nieistotnych. Ja mam tu ważne sprawy, śpieszę się wiesz. Idę przed siebie, nawet cię nie widzę. Patrz, patrz jak cię nie widzę, jak mój nos zadziera się, jak rysuję nim sufit. A ty co, dalej na podłodze poniżej poziomu moich pięt. Ty nieistotne nico. Ty nieistotna istoto. I wiesz co? Ja tonę. Pomóż mi. Pomóż. Pomóż mi. Proszę. Pomóż.

Ładne rzeczy.
Napiszę ładne rzeczy.
Postawię kwiatki na stole.
Zamówię słońce na teraz.
Obrus będzie uprany.
A ja naćpany, naćpany
stanę na krześle, na krześle stanę.
Bo przecież nie będę leżał.
Wyjmę szablę z mojej wyobraźni.
Będę nią wycinał
rzeczywistość [...]