osobliwy

A może jeszcze słów kilka, by wywołać z lasu wilka, by wywołać z czasu zew natury, zew kultury, że proszę, że dziękuje, bo przepraszam to nie, bo to słowo złe, prawie tak złe jak "kocham". Bo w "przepraszam", bo w "kocham" zaczyna się wojna, konflikt, geneza zmartwień i utrapień, ukatrupień. Więc jak pień być, głuchym, twardym, hardym jak modliszek, jak rosiczek słowo-żerny, słowa gorzkie, słowa słodkie, bo słone to są łzy, co zostawiają ślady na policzku, jak płozy, łzy jak pło-zy na śniegu, na twarzy białej, bladej jak śnieg, taki puchowy.

Dziś temperatura wynosi minus czterdzieści cztery.

Punkt przejścia. Między światem jednym a drugim, w połowie lustra, w połowie autostrady donikąd.

Ruch duży. Róży mało. Ciało boli. Powoli zmierzam. Odmierzam kroki. Wyroki feruję. Ha-lu-cy-nu-ję. Za-py-to-wy-wu-ję. Kto tu zgasił światło?

Dzisiejszy wieczór maluję Ja. Ja dobieram pędzle. Ja na siatkówkę swą przyjmuję widoki zewnętrznej świata powłoki. Namaluję smołą najpiękniejszy obraz jaki widziała ziemia, tamta ziemia. Ziemia ziemista, ziemia błotnista, esencja czysta naturalnego podłoża. A na niej obraz, a na nim smoła, a w nim samym smoła. Tak pięknie/brzydko. Tak brzydko/fascynująco. Fascynująco/drwiąco.
To tylko drwina, drwina wujka Marcina. Nie protestuj, nie interpretuj. Płyń z prądem, pod napięciem dwieście dwadzieścia, trzydzieści centymetrów ponad chodnikami, ponad chodzącymi problemami. Ponad głupimi zdaniami i mądrymi książkami. Bądź swoją własną Biblioteką. Bez wioseł płyń. Bez mapy zmierzaj. Przesiadka w połowie, w przepołowionym prasłowie. Autostrada donikąd.

A ta podróż, to za jaką cenę?

Oczywiście za najwyższą.

Pierwotne fluktuacje, chaotyczne manipulacje. I to wszystko z szaloną gracją łamiącego się na chodniku krzesła, co spada z ósmego piętra w warszawskim bloku w mieście-potworze, w nocnej, w późnonocnej porze.
I są takie momenty, że to nawet jest proste, że jest klarowne i jasne. I nawet ciasny umysł jest w stanie to przyswoić, jest w stanie to zjeść, przetrawić i, częściowo, wydalić. Ale to tylko momenty, chwile ulotne jak ulotka...
A potem znów chaos, znów szaleństwo, meble lecą na chodnik, chwilę potem cegły.

I [...]

Wracam do domu po ciężkim dniu nic-nie-robienia. Ona wyskakuje z wielkiej doniczki jak Filip z konopiami:
- Zrobiłam to! - próbuje krzyczeć tym swoim, niesamowicie irytującym, piskliwym głosikiem.
- Co zrobiłaś?
- To! - uśmiecha się durnie jakby za chwilę miała mnie ugryźć. - Popełnilam... ją!
- Ją? Możesz jaśniej?
- Popełniłam... - robi pauzę, w jej mniemaniu, efektowną - ...Fraszkę!
- Znowu? Gdybyś mnie obchodziła, zaczął bym się o ciebie martwić.
Ona zaczyna biegać po pokoju w kółko, wokół stołu, wodzi po nim prawą dłonią popiskując te brednie o fraszkach:
- Znowu ją popełniłam! Tak! Tak!
- Chcesz ciastko?
- Nie. Spadaj. - Zatrzymuje się, marszczy ghroźnie bhrwi. A potem znowu zaczyna biegać wokół stołu wesoło popiskując: - Spadaj! Spadaj!
- Nie chcesz to nie. Idę spać. Dobranoc. - Wchodzę do szafy i zasypiam na wieszaku. A w zasadzie na wiesz-jaku. Bo ja zawsze wiem jak. Ona za to pisze fraszki. Dobrana z nas para. Taka paranormalna para.

Na początku była, powstała Podłoga. I ja, ja we własnej, niewypolerowanej osobie, (chyba) wiem jak ta Podłoga powstała, jak się... podłożyła, ta Podłoga, no.

Ja mam taka teorię, proszę Ciebie, że to komuś sufit spadł się na głowę, (chyba) jednak nie do końca szlachetną. Spadł, spadnął ów sufit i się rozbił. Jak porcelana. I świat się rozmył, jak w zmęczonych oczach widok miasta z rana.

(Wiesz, że z rana miasto kaszle spalinami?)

(Wiem. Wiem też, że poeta, taki prawdziwy, nie jakiś malowany idiota z [...]

Kilka słów. Kilka momentów. Uderzeń obuchem w plecy. Tak sobie, wiesz, spadam. W otchłań. Tu nie ma dna. Panie, panowie

tu nie ma dna.

Houston, Dallas

tu nie ma dna.

Tu brakuje liter, tu ewidetnie nie ma strony w tej książce, jakiś (bydlak) ją wyrwał. No wiesz, siedział pewnie w bibliotece, i żeby się nie zorientowali, zakasłał i stronę tą wyrwał, urwał, zakosił. I jej nie ma, i dna nie ma. Coś tu jest niekompletne, coś tu jest

Niedokończone.

To jest luka, to jest przepaść, to jest błąd w sztuce.

To nieporozumienie, ten błąd, nazywa się

Człowiek.

Tu nie ma dna, Houston, tu nie ma dna...

I widzę wodospady znaczeń i wynaturzeń. To moja druga natura – wynaturzenie, bo trzecią jest

bajdurzenie. Majaczenie, mataczenie, majaczenie. Ukrywanie diabłów.

W szczegółach. W pojedyńczych samo-(to częściej, uśmiech pojawia się na ustach mych jak u tego kota z Alicji W Krainie...) i spółgłoskach. Samoistnie to powstaje, samoistnie tym powstaję. Pozostaję w tym

bezczynnie. Jak kamień na drodze.

Pozostaję w tym

nieczynnie. Jak ciągle zepsuta winda, której nikt nie chce naprawić, której nikt nie chce poprawić, która jest

pusta.

Lubię... zapominać. Czuję się wtedy... człowiekiem.
Nie lubię... chodzić. Kroki są zawsze takie same, i chodź(!?) same(!)
to zawsze do pary. A słowo "zawsze"

zdradza zbyt często, by można było mu ot tak, za darmo zaufać.