osobliwy

Ubieram się w nuty.
Ubieram buty. Zakładam je na stopy tak jak nuty na głowę.
Nuty jak czapka ocieplają łysinę, której nie mam.
Nuty ukazują drogę, której nie znam.
Ja w ogóle mało znam.
Za to dużo pytam i jeszcze więcej zapominam.
Która to godzina na zegarze?
Nie pamiętam, nie pamiętam...

Gdy słucham Milesa Davisa, dochodzę do wniosku, że nie lubię umierać.
Umieranie jest zbyt definitywne jak na mój gust.
W trumnie jest za ciasno i niezbyt przestronnie.
W trumnie nie ma miejsca na meble z ikei.
Po śmierci jest za ciemno. Łatwo się o coś potknąć i wykopyrtnąć.
Jeszcze, nie daj boże, zbiję jakąś szklankę i weź to potem sprzątaj.

Nieopłacalne jest to całe umieranie.
Ja się pod tym nie podpisuję.
A teraz przejdźmy do następnego podpunktu.
John Coltrane gra na saksofonie.

A może jeszcze słów kilka, by wywołać z lasu wilka, by wywołać z czasu zew natury, zew kultury, że proszę, że dziękuje, bo przepraszam to nie, bo to słowo złe, prawie tak złe jak "kocham". Bo w "przepraszam", bo w "kocham" zaczyna się wojna, konflikt, geneza zmartwień i utrapień, ukatrupień. Więc jak pień być, głuchym, twardym, hardym jak modliszek, jak rosiczek słowo-żerny, słowa gorzkie, słowa słodkie, bo słone to są łzy, co zostawiają ślady na policzku, jak płozy, łzy jak pło-zy na śniegu, na twarzy białej, bladej jak śnieg, taki puchowy.

Dziś temperatura wynosi minus czterdzieści cztery.

Punkt przejścia. Między światem jednym a drugim, w połowie lustra, w połowie autostrady donikąd.

Ruch duży. Róży mało. Ciało boli. Powoli zmierzam. Odmierzam kroki. Wyroki feruję. Ha-lu-cy-nu-ję. Za-py-to-wy-wu-ję. Kto tu zgasił światło?

Dzisiejszy wieczór maluję Ja. Ja dobieram pędzle. Ja na siatkówkę swą przyjmuję widoki zewnętrznej świata powłoki. Namaluję smołą najpiękniejszy obraz jaki widziała ziemia, tamta ziemia. Ziemia ziemista, ziemia błotnista, esencja czysta naturalnego podłoża. A na niej obraz, a na nim smoła, a w nim samym smoła. Tak pięknie/brzydko. Tak brzydko/fascynująco. Fascynująco/drwiąco.
To tylko drwina, drwina wujka Marcina. Nie protestuj, nie interpretuj. Płyń z prądem, pod napięciem dwieście dwadzieścia, trzydzieści centymetrów ponad chodnikami, ponad chodzącymi problemami. Ponad głupimi zdaniami i mądrymi książkami. Bądź swoją własną Biblioteką. Bez wioseł płyń. Bez mapy zmierzaj. Przesiadka w połowie, w przepołowionym prasłowie. Autostrada donikąd.

A ta podróż, to za jaką cenę?

Oczywiście za najwyższą.