Nie tak szybko, poczekaj, osiądz swobodnie, tak teraz jest,
Jest spokojnie, przyjemnie i wygodnie, czas zamiera, eksploduje,
I wszystkie tego świata szuje, zazdroszczą Ci tego co czujesz,
Poezja smaku, dotyk za euforią wędruje, oczy takie szkliste,
Nic tego nie pokona, nic tego nie zniszczy, to właśnie Ona,
Taka doskonała, dla Ciebie porcja jej ciała, cała nabrzmiała,
I uciekać chcesz co chwila, krople potu, cała jak wąż się wije,
Nie ma mowy o nudzie, sens życia po krótce zamyka się tu,
Po kryjomu planujesz to znów, to właśnie Twego życia nurt,
I pytasz siebie ile jeszcze wytrzymać możesz, a jej serce mocno bije,
I Ty bezduszny, bezdomny w tym świecie, ukojenie iście grzeje,
To Ona, to Ty, tacy czarodzieje, zaklinacie śmiechem życie…

Budzę się z krzykiem, cały zlany potem, rozszeżone mam zrenice,
Serce zaraz mi wyskoczy, jak ja nienawidzę takich nocy,
We krwi dalej płynie Ona, kochanka moja, jak i mego demona,
Całuje mnie do snu, czy to dzień czy to noc, zimno strasznie robi się,
Pod kocami leżę, wstaję, zapalam papierosa, leżę i uciekam w niebiosa,
A Ona tak bardzo mnie kocha, kłuje mnie po żyłach i szepce, nie odchodz, zostań,
Jest nam tak dobrze, tacyś my zgrani, uśmiechnięci, nie ma dla nas granic,
Coraz zimniej pod kocem, coraz więcej łez, dzisiaj na mnie się wydarła,
W szał wpadła i z pod koca wygoniła, za ostatni na jedzenie grosz ją wykupiłem,
Trzęsąc się jak na mrozie, w środku lata, lęki, paranoje, pędzę prędko do Niej,
Ona czeka, ja zaciskam ramię, i całego siebie oddaję tylko dla Niej,
Mego demona szpony, śmiechy i ukłony, suchy chleb popijany zgrozą,
W błogostanie tego świata, pośród konarów drzew latam, czekam tylko kiedy,
Wywiozą mnie tam gdzie mi już nie zależy, ona znów całuje żyły me, spija krew,
Wtrąca modły swe, ja pod kocem znów ląduje w ten piękny słoneczny dzień…

Jak głosi legenda, Jack Kerouac pisał "W drodze" przez trzy tygodnie bez przerwy, dopingowany benzedryną. Był to przypominający jazzową improwizację akt twórczego szaleństwa. Powieść zapisana na ponad siedemdziesięciometrowym zwoju papieru maszynowego dopiero po sześciu latach znalazła wydawcę. Kerouac z dnia na dzień stał się sławnym pisarzem, a jego dzieło - manifestem pokolenia bitników.
Bohaterowie powieści - początkujący pisarz Sal Paradise i Dean Moriarty, niespokojny duch, wieczny włóczęga - spotykają się w Nowym Jorku zimą 1947 roku. Obaj pogardzają purytańską obyczajowością powojennej Ameryki, kultem kariery i wyścigiem szczurów. Pragną wyrwać się z ogarniającego ich pokolenie marazmu, doświadczyć pełni życia. Wyruszają w szaleńczą podróż bez pieniędzy i celu; autostopem, kradzionymi samochodami i autobusami przemierzają ogromny kontynent od Atlantyku po Pacyfik, od kanadyjskiej granicy po Meksyk. W nowojorskich klubach jazzowych, nocnych kinach Detroit, przypominającym cyrk Hollywood i meksykańskich domach publicznych spotykają podobnych sobie straceńców, oddają się ekstatycznej radości życia przy akompaniamencie bebopu, w rytm zmieniających się w obłędnym tempie krajobrazów. Ich beztroska włóczęga jest ucieczką przed obłudą "amerykańskiego snu", a zarazem pogonią za autentycznym życiem i prawdziwą wolnością.
"W drodze" to powieść przepełniona prawdziwą pasją i czystym szaleństwem; jej rytm jest odbiciem gorączkowej podróży bohaterów. Kerouac sięgnął do konwencji romansu łotrzykowskiego i amerykańskiego mitu o podboju Dzikiego Zachodu, wplatając je w porywającą powieść drogi, do której - w swych duchowych poszukiwaniach - odwoływały się później kolejne pokolenia. Opowiedział tu również historię własnych podróży, kreśląc barwne portrety czołowych przedstawicieli "beat generation": Allena Ginsberga, Neala Cassady'ego, Williama Burroughsa.