nie ufaj oczom
gdy kłamią ci
podskórnie wiesz
czym prawda jest

beton i chłód
jak kłamstwo i zło
odebrać chcą uśmiech
i słońce

natury głos
prowadzić chce
w rytm serca
zbliżać do szczęścia

synku

Śpiewały tłumy
'Ty wyzwoliłeś nas Panie'
wspólnie kołysząc się
'abba ojcze'
marzeniem o wolności

a gdy nadeszła
zadali sobie trud
niezgodnych serc konary
zaczerwieniły koniuszki mchu
.. [...]

zderzyłem się z przeszłością
miała twardszy łeb
zataczała się w pamięci
wpatrzona w gwiazdę

łakomy dzień
wykarmił samotność nocy
z wróżb własnych
podopijał fusy
przygaszając jaskrawe sumienia
napotykanych twarzy

winy jak kry lodu
pozwalają zachwianym myślom
przejść na drugą stronę

była jak wiosna
której ciepły podmuch
poderwał spódniczkę
a usta składały
w życzliwy uśmiech

spojrzenia zakwitły
a lekkość dłoni
z polotem klonu
zasiały dreszcze
bliskości marzeń

morelowy dekolt
o zapachu jeziora
jak ścieżka leśna
i jej pobocza
do nich wiodąca

nie żal słów
powołanych do wiersza
gdy myśli marzną w przestrzeni
snem o nieśmiertelności

ta droga choć z wiatrem
wiedzie pod słońce
z sercem na dłoni
zmęczonych oczu

a jedno westchnienie
nad tysiąc oddechów
nadaje im smak

i tak stuka
w mijane sekundy
każda chwila
w płaszczu z osobna
idąc w przeciwną

ułamki myśli
stają przetrawiane
wprowadzone do krwiobiegu
jak cholesterol
[...]

dotykałem miłość
szeleściła folią

na przekór poezji
zadawałem się ze wszechświatem

samotnością komety
zataczałem koła bezdomnego losu
poraniony krawędziami dusz
nie zwątpiłem w zbawienie
[...]

boleśnie mądre tytuły
okładek z prześcieradeł
zagubionych w pościeli
z pod uszek do głowy

lampka nocna
świadkiem opadających stron
składanych w lewej dłoni
ostoją ciem zbłąkanych
grzejących odwłok
przy kominku światła

ilekroć zasypia myśl
skrzypi drewniane okno
przy którym zmęczony dzień
zasypia miarowo
zakładając kołdrę
na najgorsze

niech czas ogłuszy duszę
ciszą zagania domysł
przed ścianą stawia byt
niemego ciała

kiedyś powstaną słowa
którymi opowie nam
eter czarnego wiersza
krystalizując przestrzeń

później wspomni też
co z tym zrobiła
astralność ziemskiego życia
zaginana grawitacją
nie z tego świata

poczułem w ustach smak tego smutku
książki z drugiej klasy
ciężkiej i obowiązkowej

upór klipsa w tornistrze
kanapki od mamy
i wodę z kranu

kapiące myśli
rysowały już
w dziecięcej głowie
dzisiejszy ogląd
topniejącego świata

gdy śmiech z odsieczą
przychodził nucąc
pęczniały zakamarki snu
niewybudzonego dzieciaka

już tylko jeden dzień
poranek spóźniony na obiad
do późna sterczał przed lustrem

dobór koronki
ciągnął się jak modlitwa
wdziękczynienia

trema jak czkawka
i wierszyk spalony
na dzień matki

samochód w deszczu stał
kochał ją mocno
w głowę
była dzielna
czekając do puenty
która zawsze kończy się
mokrą dziurką
a nie ślubem

taka miłość
to wyrzeczenie

ktoś pożyczył z muzeum szable Piłsudskiego
jej rdzawe lśnienie ożyć chciało
tak kolejno 'mężom stanu' ją podawano

Geneza praworządności
..

spójrz!
połóż palec na szybie
przesuwam kroplę
w twoją stronę
..

ilekroć pozwalasz nam
oddychać barwą
znika

prawda to nie portret
ani akwarelowy szkic
gdy deszcz czasu
schorował tylko stopy

tęczówka rumieni się
w obiektywie igły błysk
oko wpatrzone w nieskończoność
po kliszy sumienia
dłuższą drogą spływa łza
[...]

jesteś dla mnie najważniejsza
jesteś moją świątynią

krokiem królewny
chadzasz po moich myślach
jak po ruchomych płytach

drżę

myśl o tobie jak zwodzony most
łączy wspomnienia z oddechem [...]