Śpiewały tłumy
'Ty wyzwoliłeś nas Panie'
wspólnie kołysząc się
'abba ojcze'
marzeniem o wolności

a gdy nadeszła
zadali sobie trud
niezgodnych serc konary
zaczerwieniły koniuszki mchu
.. [...]

zderzyłem się z przeszłością
miała twardszy łeb
zataczała się w pamięci
wpatrzona w gwiazdę

łakomy dzień
wykarmił samotność nocy
z wróżb własnych
podopijał fusy
przygaszając jaskrawe sumienia
napotykanych twarzy

winy jak kry lodu
pozwalają zachwianym myślom
przejść na drugą stronę

była jak wiosna
której ciepły podmuch
poderwał spódniczkę
a usta składały
w życzliwy uśmiech

spojrzenia zakwitły
a lekkość dłoni
z polotem klonu
zasiały dreszcze
bliskości marzeń

morelowy dekolt
o zapachu jeziora
jak ścieżka leśna
i jej pobocza
do nich wiodąca

nie żal słów
powołanych do wiersza
gdy myśli marzną w przestrzeni
snem o nieśmiertelności

ta droga choć z wiatrem
wiedzie pod słońce
z sercem na dłoni
zmęczonych oczu

a jedno westchnienie
nad tysiąc oddechów
nadaje im smak

i tak stuka
w mijane sekundy
każda chwila
w płaszczu z osobna
idąc w przeciwną

ułamki myśli
stają przetrawiane
wprowadzone do krwiobiegu
jak cholesterol
[...]

dotykałem miłość
szeleściła folią

na przekór poezji
zadawałem się ze wszechświatem

samotnością komety
zataczałem koła bezdomnego losu
poraniony krawędziami dusz
nie zwątpiłem w zbawienie
[...]

boleśnie mądre tytuły
okładek z prześcieradeł
zagubionych w pościeli
z pod uszek do głowy

lampka nocna
świadkiem opadających stron
składanych w lewej dłoni
ostoją ciem zbłąkanych
grzejących odwłok
przy kominku światła

ilekroć zasypia myśl
skrzypi drewniane okno
przy którym zmęczony dzień
zasypia miarowo
zakładając kołdrę
na najgorsze

niech czas ogłuszy duszę
ciszą zagania domysł
przed ścianą stawia byt
niemego ciała

kiedyś powstaną słowa
którymi opowie nam
eter czarnego wiersza
krystalizując przestrzeń

później wspomni też
co z tym zrobiła
astralność ziemskiego życia
zaginana grawitacją
nie z tego świata

poczułem w ustach smak tego smutku
książki z drugiej klasy
ciężkiej i obowiązkowej

upór klipsa w tornistrze
kanapki od mamy
i wodę z kranu

kapiące myśli
rysowały już
w dziecięcej głowie
dzisiejszy ogląd
topniejącego świata

gdy śmiech z odsieczą
przychodził nucąc
pęczniały zakamarki snu
niewybudzonego dzieciaka