Siłuję się na ręce z własną
poduszką i gorączką włosów
o spokojny sen

Już prawie
myśli grzecznie ułożone
i amen ziewa na koniec modlitwy

A tu księżyc
zdjął maskę z pełni i właśnie teraz
ma ochotę na zwierzenia

Wiersz z tomiku „Nenufary”

Zabroń mi Boże
wstawać z pościeli
obojętnie lewą nogą

Aniołom rozkaż śledzić
każdy krok i nie ranić
na nowo skrzydeł

Łzy pozamieniaj
w twarde bursztyny
doświadczenia

A radość rozlewaj
przeze mnie
jak kwietniowy deszcz

Zapalaj wciąż
te gwiazdy i te księżyce
które pozwalają marzyć

I tylko nie daj mi
zwariować
od natłoku wzruszeń

Wiersz z tomiku „Margerytki”

Mówią
że spadnie
nieopodal jabłoni

Rośnie
zawsze za szybko
Z przyklejonego kwiatu
zamienia się
w osobny rumieniec
owocu

Rzecz w tym
aby znalazło miejsce
nie za daleko
nie za blisko

Pomiędzy
świeżą smugą światła
a łagodnym cieniem
konarów

Autor: Małgorzata Orawska
Wiersz z tomiku „Margerytki”

Jest wtedy
gdy masz w nim
ulubiony fotel
do czytania poezji

Gdy czajnik
podskakuje na kuchni
z myślą o gościach

Jeśli za oknem
ulica znajoma
a brama bezpieczna

Gdy punkty widzenia
rozmawiają
przy codziennym stole

Kiedy ani zegar
ani kukułka
nie choruje
na palpitację serca

Gdzie wszystko
się może zdarzyć
prócz
braku miłości

(Margerytki 2005)