Obudziła się o czwartej nad ranem. Od pewnego czasu była to godzina końca snu Alicji. Nie potrafiła tego zrozumieć. Jeszcze nie tak dawno mogła spać nie tylko w nocy, ale i w dzień. Bała się, że już nie zaśnie, ale nie miała najmniejszej ochoty ruszać się z łóżka. Powoli zaczęły przybywać kolejne myśli. Coraz gorsze myśli. Starała się od nich uciec, ale te piętrzyły się jedna na drugiej tworząc piramidę duchowego nieszczęścia.

Pierwsza myśl była o miłości. O tej miłości, która w niej tkwiła niczym drzazga. Kochając nie być kochaną. Sprawiało jej to tak niewyobrażalny ból, że łzy same napływały do oczu. Zastanawiała się, co się stało, że po ośmiu latach małżeństwa, Wiktor oświadczył bez większych wstępów, że coś się w nim wypaliło. Już samo słowo "wypaliło" zaniepokoiło Alicję. Jednak on dolewał gorącej, cuchnącej cieczy na jej duszę.

- Potrzebuję więcej wolności - zwierzał się.- Musisz mnie zrozumieć. Ale pozostańmy przyjaciółmi...

...

Kotku jesteś moim najgłębszym wdechem szczęścia ! ?

Pragnę być z Tobą już na zawsze,bo wiem, że bez Ciebie nie zasnę :*

a dziś, po tym wszystkim - jestem szczęśliwa bez ciebie,uwierzysz ?

...

Potrzebuję kogoś - do kogo będę mogła zadzwonić o czwartej nad ranem i zacząć,

przeklinać na życie,

płacząc z bezsilności.

A on nie rzuci słuchawką,

tylko wyciągnie mnie na spacer w piżamie,

boso,

w ramach pocieszenia.