może kiedyś wrócę
przekroczę ten próg
tak,
by nie utonąć
w słowach i gestach

by nie utracić odbicia
cieniem się położyć

może kiedyś
bez ciebie
będzie mi wszystko jedno

Co tam u Ciebie ?
U mnie, samotność mieszka.
i przegryza myśli
u mnie szaro i buro
jak w sercu jesieni
wilgotno i łzawo
czasem wiatr hula
niecnota
i rozrzuca marzenia zapomniane …

nie chcę być w myślach
chcę w sercu
na dłoni
dogonić
marzenia

i przybywać
nie ubywać
nie blaknąć

na dobrym
na złym
na naszym

lub poczekać
zaczekać
doczekać

chcę przy tobie się starzeć
zestarzeć

o tobie
zapomnieć

Gadam z kotem
bo lubię
kiedyś gadałam tez z psem
ale odszedł za tęczowy most
przestałam się wyprowadzać na spacer i pozostał żal
nie do opisania

zwierzaki uczłowieczają
mam życiorys pełny fauny
od rybek w słoiku które biedne
wylądowały w muszli klozetowej
za sprawą mojej mamy,
przez myszki przyniesione prosto
z pola, które wykończył głód
bo nic jeść nie chciały

i kolejno wszystkie psie znajdy
na noc dwie
kocica stokrotka z blokowej piwnicy
która z wielkiej miłości na czwarte piętro przyniosła pod drzwi [...]

kolejny wiosenny świt
hojnie rozdaje promienie słońca
rozbudzone ptaki
nucą odę do wstawania
pachnie świeżo skoszona trawa
i bez kusiciel
kręci w nosie frywolne pieszczoty

a mi się marzy mgła nad Bieszczadami
i nogi które zdobędą każdy szczyt

naciągam kołdrę
niech przykryje myśli naiwne

o przemijaniu można by wiele
wierszem opowiedzieć
roztrząsnąć prozą

przemijanie jest treścią
tłem dla miłości
krajobrazem westchnień i wzruszeń
pieczęcią postawioną
na życia kruchej kopercie...

wszystko jest niby tak jak było
te same dni te same noce
ta sama ja
taki sam ty

nawet wiosna podobna do innych
I księżyc nadęty srebrem
nie daje spać

właściwie nic się nie zmieniło

a jednak mijający czas
tyle opowiedział
ze już nigdy nic
nie będzie takie jak kiedyś

spójrz w gwiazdy
tam zaczyna i kończy się życie
wystarczy tylko wyciągnąć dłoń
by dotknąć tajemnicy

może Bóg ma taki plan

a może to człowiek
gdy czuje miłość
choćby miał umrzeć
świat zmieni dla innych i pokona niemożliwe...

Po filmie „ Pasażer nr 4”

mam tylko dwie dłonie
I nie mnie świat zawrócić
w miłość
oddanie

gdybym mogła
wróciłabym życie
tym co odeszli niesprawiedliwie
łykając oddech trucizny

w żyłach jest życie [...]

Tak mój panie, to ja - marzeń twych ziszczenie,
z uśmiechem na ustach i w rumieńcach cała.
Gdy tak patrzysz na mnie - jestem jak spełnienie,
jak ta noc majowa, pragnieniem nabrzmiała.

I tak stoję przed tobą w moją straż uzbrojona:
w suknię, co się na biodrach porusza ze smakiem
z podwiązkami na udach, w koronki ozdobiona,
z tym lekko wyzywającym, zmysłowym make-up-em.

Patrzysz na mnie mój panie, i wiesz czego pragniesz,
myślisz o końcu świata i nagiej ekstazie,
Oszołomiony zmysłami, scenariusz układasz -
widzisz chwilę po chwili, wyraz po wyrazie..

Lecz są dni takie panie, gdy staję przed tobą
bez mej wiernej straży, trochę zagubiona,
Spróbuj wtedy mnie kochać - kiedy suknia zmięta,
a po twarzy spływa czarna łza zraniona.

2006 r

dziś
miałam inny plan
chciałam przejść do następnego poziomu
wyprostować sprawy
przerobić uśmiech

może nawet pogadałabym ze ścianą
ale ona wciąż wrzeszczy jak opętana
i nie daje dojść do słowa

znowu to się stało
kolejny raz przejechał mnie walec

i już nawet nie pamiętam jak to jest
porozmawiać...

ubrałam wszystko w barwy których nie było
złudne kolory
czerwień krwi i błękit oczu

skąpałam w zieleni po uszy
żeby było bezpiecznie i błogo

co z tego

kiedy czarne ramy
a werniks jakiś taki zamglony

obraz prawd dopasowanych
powieszę na gwoździu
wbitym prosto w serce

za ścianą ze snów
dzikie oczy
w przenikliwym świetle
i ciężkość grawitacji

brnę przed siebie
opleciona pajęczyną zależności
ołowiane nogi
ołowiane ręce
niemy krzyk
[...]

wiem
zawsze już będziesz
w każdym miejscu gdzie nasze ślady

wystarczy zamknąć oczy
i już mam cię pod skórą

czuję na policzku
jak czerwienisz usta
tętniąc w żyłach

lubisz brać mnie za rękę
i splatać nasze palce
w ten niepowtarzalny i tajemniczy węzeł

w taki sposób tylko miłość dotyka

08.11.2012 r

brałam je wszystkie
te niedole półżywe
i tuliłam do piersi jak matka
pierwszy krzyk

pielęgnowałam
uczyłam zakwitać
pomiędzy porami roku
i wstawać
po każdym upadku

i puszczałam te moje niedole
na wody szerokie
głębokie
a one wciąż wracają
z otwartymi ramionami
stęsknione.