brałam je wszystkie
te niedole półżywe
i tuliłam do piersi jak matka
pierwszy krzyk

pielęgnowałam
uczyłam zakwitać
pomiędzy porami roku
i wstawać
po każdym upadku

i puszczałam te moje niedole
na wody szerokie
głębokie
a one wciąż wracają
z otwartymi ramionami
stęsknione.

jesteś wspomnieniem
co w pamięci plącze się bez celu
raz po raz zapala płomień
ledwie ciepły
od niepotrzebnych słów

bądź niepamięcią
żeby ukoić ból
poplątany w rozstajne drogi
miłością
której czas oderwał skrzydła

gdzie wierzba płacząca drogowskazem
a ja pogubiona
o drogę pytam cicho
kapliczkę przydrożną

wciąż widzę te jednostajne barwy
szarość załamującą ręce
gdy patrzymy sobie w oczy

myślisz że kształt cieni
wyśnił ktoś inny
a my przypadkiem nie potrafimy trwać
w naiwnym kolorze

domagasz się barw
kiedy dzwonisz zlękniony
nagłą ciszą

i usiłujesz przekonać mnie
że ja i ty
możemy bezkarnie udawać niemiłość