Gdybym wiedziała, że to spotkanie będzie naszym ostatnim, wyglądałoby całkiem inaczej.
Całkiem inaczej bym się z nim pożegnała...

Wierzę, że śmierć jest w pewnym sensie końcem i początkiem. Wierzę, że coś jest po drugiej stronie i ta właśnie myśl powstrzymuje mnie od ostatecznego załamania i popadnięcia w otchłań rozpaczy.
Bo jeżeli TAM nie ma nic, to cały mój wysiłek, moja praca, całe moje poświęcenie tracą sens. Więc ja wierzę, że TAM jest brama, a za nią droga, która prowadzi tylko w jedną stronę. I nie ma dla mnie znaczenia, czy jest to droga przez niebieskie łąki, czy ogniste otchłanie. Ważne, że ona jest i że prowadzi do istnienia: czy będę mrówką, smokiem, czy będę grała na harfie, albo paliła się w kotle... Nieważne. Ważne, by istnieć.

Mamy 38 milionów Polaków, można wybrać 38 milionów rozwiązań... Byleby coś było.

Dziś odszedł 9 letni chłopczyk... Kilkadziesiąt godzin walczyliśmy o jego życie, nie udało się. Trudno jest o tym mówić... On wyszedł z łazienki, zdążył tylko powiedzieć, że boli go głowa i stracił przytomność. Miał tętniaka mózgu... Matka i ojciec kochający, wspaniałe rodzeństwo... Oni płakali, a ja łykałam łzy.

Nie ma wytłumaczenia dla śmierci, w dalszym ciągu jest zagadką. Należy ją zaakceptować jako wartość, która nas nie ominie. Warto przyzwyczaić się do faktu, że nasze odejście z tego świata jest nieuchronne, a życie należy przeżyć- dając innym jak najwięcej miłości, która może być silniejsza niż śmierć.

Może nie o takie myśli chodzi w tym portalu.
Musiałam- stażystka.