W letni wieczór, późno było,
kiedy spotkać mnie raczyło...
Tego chłopca.
Szedł z przypadku, spieszno, kiedy:
Sprytny Los zapoznał wtedy...
Nas oboje.
Wzrokiem cały wtedy płonął,
ciało moje wolno chłonął...
Mówił: Witam.
Pocałunkiem mnie rozpalał,
a dotykiem zmysł zniewalał...
Czyżby miłość?.
A gdy odparł, że odchodzi
przyszła chwila łez powodzi...
Co? Dlaczego?
Nie rób tego!
Mimo złości, zawiłości,
to nie przerwę mej radości...
Wspomnień.

Hej, wy skowronki siedzące na drzewie,
cisza nas tuli, śpiewacie nieme
Liście powieści szeptem roznoszą
a wiatr pilnie słucha i rozsławia je nocą
Wierzby, krzewy, ogrody wołają
by bawić się wśród nich, lub płakać nieśmiało.
Hej, wy smutasy, popatrzcie na niebo
dziwicie się czemu wciąż pada z niego?
Ta wyspa, ten raj mój, me całe życie
to smutny krajobraz. I co? Nie wierzycie?
To rzeczywistość. Prawda ukryta głęboko
by wyjść w światło dzienne i wznieść się wysoko
Hej, niedowiarki, zaduma dopada
bo wyspa wśród wody odmęty przepada
I cisza nastaje, skowronki znikają
a szczęście umyka i znów jestem samą.

Nikt nie potrafił tak usiąść i spojrzeć w moje oczy, a potem skłamać na tyle pięknie, że zapominałam o całej rzeczywistości. Nikt, absolutnie nikt nie potrafił odejść pozostawiając zatarte wspomnienie o czymś tak nierealnym. O smaku swoich ust.