Wiatr miał za długie ręce tej jesieni
wyczesał liście drzewom

ptaki umilkły
jakby nie miały się komu spowiadać

I choć wszyscy cierpimy tak samo
są domy, w których nie zapali się światło
miłość przysiądzie na progu
szczuplejsza o przeszłość

I choć jezioro zamarzło
nie ucieszy biel śniegu

bez tych, którzy niepotrzebnie
odeszli

Tyle nas ominęło
zanim nas poczęto
może dziękować Bogu
i wreszcie w niego uwierzyć

czasem chęć na pacierz
wyskoczy jak Filip z konopii
i nogę zdejmujesz z gazu
jakby niewidzialne trąciło cię łokciem

Tyle się nie wydarzyło
nie żałuję
póki szumią trawy.

Co dnia przykłada się
do Chrystusowych ran
żeby przed Wielką Nocą
ulec wyciszeniu.

Ile to trzeba gracji,
żeby przekonać do tego, czego nie było,
- błogim głosem ssiesz prawdę
z brudnych kałuż fantazji,
jakiej karmy, żebyś trawiona brakiem
namiętności przestała kąsać,
oblizując głodne usta,
- zakochane dusze mają swoje niebo
z zakazem wstępu dla twojego imienia
ile musiałaś zrzucić różanych płatków,
żeby ukazać się narcyzem,
- w ogrodzie z marzeń tulipan
nie wygładzi pomarszczonej natury
jakich ramion ci trzeba, że tak szarpiesz te zajęte...
ile polotu, żeby dogonić anioła
skoro sam diabeł już cię nie chce pieścić słowem
ile w tobie fałszu, że opuścili twoją twierdzę ci,
co oddali za ciebie honor

I tylko jednego orgazmu
- żebyś znowu stała się porządną kobietą.

Jeszcze wczoraj wyznawałaś miłość
anielskim piórom, dziś twoją duszę
sam diabeł maluje
chmielowym kijem podparty
stłumionym myślom daje głos
twojej natury

spełniona kobieta nie szuka sensacji
nie układa cudzych życiorysów
na swoją modłę, co zwie prawdą

spełniona kobieta ma marzeń setki
i zajęć tysiące, i ramiona ciepłe
co wieczorem utulą zmęczoną

uśmiech ma na twarzy spełniona kobieta
i sukienkę za ciasną od nadmiaru szczęścia

w oczach ma czułe błyski spełniona kobieta
a włosy uczesane miłosną rozkoszą

i nieprzyjaciół ma spełniona kobieta
co liczyć chcą jej orgazmy...