Lubieżnie i chciwie
położył wielkie łapy na nagim polu
pręży białe ciało
srebrzy się i skrzypi

zmarzniętą trawę
musnął czule między źdźbłami
zazdrosna ja

dla niego ubrałam
rękawiczki i dwie pary skarpet

a on
ledwo spłodził parę bałwanów
zdrajca

już skrapla się miłością do wiosny

Wiatr miał za długie ręce tej jesieni
wyczesał liście drzewom

ptaki umilkły
jakby nie miały się komu spowiadać

I choć wszyscy cierpimy tak samo
są domy, w których nie zapali się światło
miłość przysiądzie na progu
szczuplejsza o przeszłość

I choć jezioro zamarzło
nie ucieszy biel śniegu

bez tych, którzy niepotrzebnie
odeszli

Tyle nas ominęło
zanim nas poczęto
może dziękować Bogu
i wreszcie w niego uwierzyć

czasem chęć na pacierz
wyskoczy jak Filip z konopii
i nogę zdejmujesz z gazu
jakby niewidzialne trąciło cię łokciem

Tyle się nie wydarzyło
nie żałuję
póki szumią trawy.

Co dnia przykłada się
do Chrystusowych ran
żeby przed Wielką Nocą
ulec wyciszeniu.

Ile to trzeba gracji,
żeby przekonać do tego, czego nie było,
- błogim głosem ssiesz prawdę
z brudnych kałuż fantazji,
jakiej karmy, żebyś trawiona brakiem
namiętności przestała kąsać,
oblizując głodne usta,
- zakochane dusze mają swoje niebo
z zakazem wstępu dla twojego imienia
ile musiałaś zrzucić różanych płatków,
żeby ukazać się narcyzem,
- w ogrodzie z marzeń tulipan
nie wygładzi pomarszczonej natury
jakich ramion ci trzeba, że tak szarpiesz te zajęte...
ile polotu, żeby dogonić anioła
skoro sam diabeł już cię nie chce pieścić słowem
ile w tobie fałszu, że opuścili twoją twierdzę ci,
co oddali za ciebie honor

I tylko jednego orgazmu
- żebyś znowu stała się porządną kobietą.