"...O pierwszym stopniu pokory mówimy wówczas, jeśli człowiek ma stale przed oczyma bojaźń Bożą i gorliwie się stara o niej nie zapominać. Zawsze pamięta o wszystkim, co Bóg nakazuje, i ustawicznie w sercu swoim rozważa (...) Każdej zatem chwili wystrzega się błędów popełnianych myślą, językiem, rękami, nogami, czy to wolą własną; a broni się przed pożądaniami ciała. Człowiek powinien być przekonany, że Bóg z nieba patrzy nań zawsze i o każdej porze, a także, iż czyny jego w każdym miejscu rozgrywają [...]

"...a powiedzą ci", czyli o (samo)wykluczaniu i liście rozwodowym.

XXVII Niedziela Zwykła
Rdz 2,18–24; Hbr 2,9–11; Mk 10,2–16

"Dlaczego uczniowie zabraniali przynosić dzieci do Jezusa? Może myśleli, że to nie wypada. A może sądzili, że ponieważ tak wielu dorosłych chce porozmawiać z Nauczycielem, więc szkoda Jego czasu dla dzieci, które i tak niewiele zrozumieją – lepiej niech ten czas przeznaczy dla starszych, którzy z Jego nauk skorzystają.

Tymczasem Jezus zachowuje się inaczej; mówi: „Kto nie przyjmie [...]

czyli: ... obyśmy nie wcielali Jezusa w nasze pragnienia doczesnego sukcesu

"...Weźcie wy sobie dobrze do serca te właśnie słowa: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi (Łk 9,44).

Takie słowa Pana Jezusa zupełnie zaskakiwały słuchaczy i trzeba to powiedzieć, że do dzisiaj nie są dla nas całkiem zrozumiałe. Podobnie jak ci ludzie chcielibyśmy, aby nasza droga była pasmem sukcesów i nie spotkała nas żadna klęska. Dlaczego taka tragedia musiała przyjść na Niego? Co ona dla nas znaczy?

„Wydanie Syna Człowieczego [...]

...czyli cierpliwa samotność (w tłumie) oczekiwań

19 WRZEŚNIA 2021 (XXV NIEDZIELA ZWYKŁA)
Mdr 2,12.17–20
Jk 3,16–4,3
Mk 9,30–37

"Często spotykamy się z pretensjami ludzi o to, że nie są wysłuchani przez Boga mimo bardzo usilnych modlitw. Mówią: przecież tak się modliłem! Niektórzy jeszcze wzmacniają słuszność swoich pretensji, podkreślając, że prosili nie o własne dobro, ale o dobro dla innych. Dlaczego Bóg nie wysłuchuje?
Oczywiście nie jesteśmy w stanie na to pytanie odpowiedzieć wprost. Nie wiemy, jaki [...]

... czyli poznać i zrozumieć wolę Ojca

"... Wyobraźmy sobie, że mamy okazję porozmawiać z kimś niezwykle potężnym. Jak w takiej sytuacji będziemy się zachowywać? Oczywiście chcielibyśmy „z pokorą i szacunkiem”. A jeśli naszym rozmówcą jest sam Bóg? Co wtedy?

W praktyce wiemy, że różnie bywa. Czasem mamy dużo sił i ochoty, jesteśmy otwarci i pojętni, czytanie Pisma Świętego cieszy nas jak nic innego na świecie, daje dużo światła i pokoju. Obok tych, nielicznych przecież, chwil bardzo często naszym [...]

...czyli o nieprzemijającej wartości.

A co do każdej z ogarniających cię namiętności, to pamiętaj, że ludzie, którzy są rozsądni oraz pragną trzymać się należycie i bezpiecznie własnych rzeczy, nie uznają za przyjemność posiadanie przemijających dóbr, lecz słuszne i prawdziwe przekonania. To właśnie one sprawiają, że są szczęśliwi. Albowiem silniejsi mogą zagarnąć i unieść ze sobą bogactwa, podczas gdy cnota duszy – jako jedyne, co mamy – jest zarówno nienaruszalna, jak i wolna od przemocy, a także [...]

...czyli o rozpoznawaniu i posłuszeństwie (woli Bożej)

"Nie jest konieczne, aby rozumni ludzie zważali na wiele pouczeń, lecz tylko na te pożyteczne: prowadzi ich wola Boża. W taki bowiem sposób ludzie kroczą na powrót ku życiu i wiecznej światłości" (Pseudo-Antoni Wielki)

"... Nie wszystkie bowiem wskazówki innych ludzi, ich rady czy zalecenia są właściwe i potrzebne. Aby to rozróżnić potrzeba posiadać dar rozeznawania rzeczy. Osoba rozumna taki posiada. Dlatego Pseudo-Antoni mówi, że prowadzi ją wola Boża.

Osoba [...]

... między pychą a pokorą. Praktyka walki ze skrajnościami. Dojrzałość umiarkowania - cnota roztropności.

"...Co oznacza, że ktoś jest człowiekiem rozumnym? Potocznie rozumie się go jako człowieka inteligentnego, mądrego, który umie podejmować dobre decyzje; który ma dużą wiedzę czy doświadczenie. Mówi się też o takiej osobie, że ma zdrowy rozsądek, jest rzeczowa, roztropna, myśląca, rozważna. Zresztą Pseudo-Antoni wspomina o tym, że są ludzie, którzy „wyuczyli się rozpraw i ksiąg dawnych mędrców”. [...]

"...Nie będę zwracał oczu
ku sprawie niegodziwej;
w nienawiści mam przestępstwa:
nie przylgną one do mnie.
Serce przewrotne będzie ode mnie z daleka;
tego, co jest złe, nawet znać nie chcę..."
("Wzorowy władca" z Psalmu 101)

"...Bóg, który jest prawdą i miłością, szuka w raju Adama: Gdzie jesteś? (Rdz 3,9). Adam jednak nie odpowiada wprost: „Oto jestem tutaj”. Nie ma w nim prostoty takiej jak przed grzechem, gdy razem z Bogiem przechadzał się po raju. Ukąszony przez zło i kłamstwo, zamiast udzielić prostej [...]

"...abba Lot odwiedza abbę Józefa i pyta: „Abba, żyję według małej reguły, trochę poszczę, trochę się modlę i medytuję, żyję w milczeniu i staram się utrzymać moje myśli w czystości, wszystko to w miarę moich możliwości. Co jeszcze powinienem robić?”. Starzec wstał i wyciągnął ręce w kierunku nieba, a jego palce stały się jak dziesięć płonących pochodni. I rzekł: „Jeśli chcesz, cały możesz stać się płomieniem”. (Z apoftegmatów Ojców Pustyni)

"Jak łatwo zdobyć mądrość, a jak niewielu do [...]

...o znakach które nam (nie) towarzyszą (Szymon Hiżycki OSB)

"Nakaz Pana Jezusa, aby iść na cały świat i głosić Ewangelię, znamy od dziecka. Rozumiemy go i nie budzi w nas oporów. Gorzej z tymi znakami, które mają towarzyszyć głoszącym Dobrą Nowinę: wyrzucanie złych duchów, mówienie nowymi językami, branie węży do rąk, picie trucizn i uzdrawianie chorych – czy to jest coś dla zwykłych śmiertelników? Pewna osoba powiedziała mi kiedyś, że przypomina to raczej kuglarskie sztuczki na jarmarku pt. „Patrzcie, [...]

Kiedy Słowo staje się ciałem czyli o fatyczności komunikacji z Bogiem i drugim człowiekiem.

"...Lectio (...) ni mniej, ni więcej tylko to, że każdego dnia, przez określoną ilość czasu decydujemy się poświęcić lekturze Biblii. To może być 10, 15 minut, pół godziny – niedługo, ale systematycznie każdego dnia. Abba Pojmen mówił, że słowo Boże jest miękkie jak woda, która jeśli każdego dnia kapie na kamień, to w końcu go wydrąży.(...)
Lectio oznacza też solenność, uroczystość, zaangażowanie. Mówiłem o [...]

Z duchowości benedyktyńskiej, o świadomym wyborze bycia ponad doznaną krzywdą.

"...Przebaczenie jest lekarstwem leczącym ranę zadaną wzajemnej więzi osobowej, która ze swej natury winna być więzią miłości. Człowiek jako osoba potrzebuje bowiem do życia szczególnej więzi, jaką jest miłość. Nie chodzi tutaj o emocjonalne rozbudzenie, charakterystyczne dla zakochania i miłości erotycznej. Miłość nie sprowadza się do uczuć. Ona polega na szczególnym wzajemnym odniesieniu się do siebie osób, na obdarowaniu [...]