Dopóki wszystko układa się pomyślnie, jesteśmy tylko brykającymi po łące koźlątkami. Mroki budzą ducha.

Uśmiech jest mi wstrętny, jest zezwierzęceniem, jest mi najgorszym upokorzeniem, ukrzyżowaniem myśli, kalającym wizerunek filozofa, gdyż filozofem jest się z urodzenia, nie zaś z wykształcenia.

Obsesja odsuwa świat cały, by zrobić miejsce jednej myśli/idei lub przez świat cały owa myśl przesiąka, jak gąbka przesiąka wodą, nadając jej nową wagę i znaczenie, swoisty ciężar gatunkowy, naznaczając swoją obecnością każdą z jego rzeczy.

Cokolwiek się mówi o dramatach, ciężkich próbach losu, to mówi się z powodu nieznajomości dramatu największego. To one zaś (dramaty) uruchamiają instynkt przetrwania, wyzwalają zasoby, ściągają na tyle uwagę, by nie wpaść w bagno nudy i pustki, tego sytego sobą samym potwora, gdzie próżno wołać o ratunek, bo człek po jakimś czasie staje się jeno kamieniem, któremu wszak wszystko jedno, że to go przechodzień kopnie, to słońce przygrzeje, to deszcz zmyje...

Jesteś wariatem wtedy, kiedy pojąłeś już to, czego nie pojął jeszcze ktoś inny.