U większości ludzi gruby i nieprzenikniony parawan oddziela intencje od czynów na tyle, że po przepierzeniu tym nie snuje się żaden cień.

Melancholik, choć wydawać się może w jakimś momencie zdrów, wciąż przechowuje w sobie gotowość do choroby przy lada skręcie wydarzeń, przy lada wietrze... i znów trucizna wypełnia jego żyły, pulsuje w sfrasowanych skroniach.

Dochodzić do siebie na skróty to składać do depozytu cierpienie.

Założenie, że można kochać jedną osobę, wyłączając z miłości inne osoby, jest błędnym przekonaniem, jakoby źródłem miłości była osoba kochana, a nie zdolność osoby kochającej do obdarzania miłością.

To, czy ktoś kocha, poznasz po tym, czy wychodzi od „chcę” czy „muszę”.

Być dumnym z faktu bycia romantykiem to cenić życie w chorobie, w wiecznych majakach maligny.

Spróbuj uśmiechać się, głęboko coś rozważając, a przekonasz się, jak bezmyślnym wyrazem twarzy jest uśmiech.

Czuję sympatię tylko względem tych ludzi, których nie znam i nigdy nie poznam.