Są oczy zasnute mgłą iluzji i są oczy trzeźwe jak wrota piekła.

Każdy, kto ośmieli się wykonać kilka koślawych kroków przy muzyce, gwałcąc przy tym poczucie rytmu, śmiało uznaje, że tańczy. Podobnie jest z miłością, gdy gwałcąc jej istotę, depcząc sobie wzajem po palcach, przyklejając się do partnera i nie pozostawiając mu oddechu, lub pląsając przed nim, jakbyśmy mieli przed sobą wielkie lustro, jesteśmy przekonani, iż właśnie uskuteczniamy porywający taniec życia.

Być w złej formie oznacza nie być trzymanym w ryzach jakiejkolwiek formy. Ręce opadają, maska opada, słowa wybuchają, gorset zaczyna uwierać.

"Ja nie jestem wariatem, ja nie jestem wariatem!" wykrzykiwane z groźbą bezpodstawnego oskarżenia o człowieczeństwo-czyż jest coś zabawniejszego?

"Normalni" wnet by stracili całą dumę ze swego "zdrowia" psychicznego, gdyby wiedzieli, że od wariatów odróżnia ich jedynie zdolność do upraszczania świata, moc sił witalnych podpartych złudzeniami.

Negatywizm jest zbroją woli postawionej w obliczu totalnej niemocy, jest ostatnim krzykiem wolności, prośbą o uwagę, marzeniem o niezależności.

Nikt nie lubi pesymistów, tych dusz zatęchłych, siejących wokół zły nastrój i zwątpienie, tych szczodrych piewców niepogody, którzy w zarazie myślenia i przez oczy przytomne niosą zalążek śmierci. Kto marszczy czoło, ten wnet ze stada strącany na wygnanie, komu grymas niezadowolenia stężał na twarzy, niech idzie w diabły. Do lichego pogody widma mamy upodobanie, choć na wezwanie ducha czekać próżno-dźwięk pusty. Pozłotę stado woli niźli złoto samo, co z ziemi trzeba dobywać i oczyszczać z błota. Cóż bowiem prostszego... Każdy idiota potrafi cieszyć się majem.

Jest doprawdy wielkim bałwochwalstwem roztaczać zachwyt nad ramami, pomijając obraz, składać hołd piedestałom, nie dostrzegając człowieka, spozierać na bezduszne i milczące punktacje, które nikogo nie wynoszą przy uczciwym na rzecz spojrzeniu. Brakuje nam zmysłu krytycyzmu. Ludzkie oko częściej paczy niż patrzy... bo patrzy, a niczego nie widzi.

Miłość to nie pakiet wyimaginowanych zalet, miłość to skok w niewiadomą, jaką jest drugi człowiek. Miłość jest afirmacją tajemnicy, miłość nie wie, lecz wciąż się przygląda, nie krytycznym okiem, a zaciekawionym.

Jest milczenie martwe i milczenie, które nie gasi mowy; jest mowa, która zabija ciszę, i taka, która się ciszy nie boi.

Wariat jest brzuchomówcą. Gdy jest się stale unieważnianym, zachodzi potrzeba użycia szkła powiększającego groteski dla niedowidzących.

Dom, w którym mieszka miłość, ma ściany z ducha. Cała nasza nędza zasadza się na tym, że wychodzimy z czterech murowanych ścian.