Nie oczekujcie ode mnie niczego. Moje trzewia są puste. Zwymiotowałam świat.

Jestem jak piec krematoryjny-przemieniam wszystko w proch. Żywi się mnie boją, tylko trupy nie stawiają oporu.

Jestem jak wełniany sweter. Nie każdy poczuje ciepło, bo nie każdy jest zdolny znieść wgryzanie się w ciało.

Chcę oddychać ranami. Żaden sposób oddychania nie jest mi bardziej bliski.

Jestem rzygowinami. Ludzie zwracają „prezenty”, które nie schlebiają ich ego.

Moje słowa rozkładają się lubieżnie.
Ludzie odwracają oczy.

Mam jedno perwersyjne marzenie-pożreć wszystkie „dobre” serca.

Pustka urządziła moje wnętrze. Rezygnacja rozsiadła się po wszystkich czterech kątach. Sznur myśli owinął się wokół szyi, na nim pętla czasu... czasu nieskończonego. Nie mam siły nawet na wzruszenie ramion, nie mam też już żadnego powodu, by sznur pociągnąć i zacisnąć.

Na dzień dobry mówię ludziom „do widzenia”... a nawet więcej - „żegnaj”. Najadłam się przez oczy... jak kucharz węchem się syci.

Nie obciążam świata kolejnym zbytecznym istnieniem, nie powołuję na świat kolejnego skazańca. Jeśli rodzić, to tylko myśli.