Czuję się źle, kiedy myślę, jeszcze gorzej, gdy brakuje przestrzeni dla myśli.

Słuchaj mnie, aż zejdzie opuchlizna niewypowiedzianego,
aż przestanę się dławić samotnością,
aż otworzą się uszy zatkane monologami
plecionymi od świtu do świtu.
Będąc tłem, umieram w męczarniach.

Słońce wnet wysuszyłoby ziemię,
ja jestem ożywczym deszczem,
przenikam ją, sieję refleksję,
oglądam, jak kiełkują myśli.
Deszcz to pogoda dla bogaczy.

Zohydzenie świata pomaga złagodzić cierpienie nieprzeżytego życia i wszystkiego, co zostało bezpowrotnie utracone.

Etykieta szaleńca mi służy. Nie kryję się z nią ani z niej nie tłumaczę. Każdy z gatunku homo sapiens to zrozumie, reszta nie jest godna podawania wyjaśnień.

Jakże zatrważająco bolesne to połączenie-barokowe wnętrze, puchnące słowa i pióro nielot.

Po cichu jestem dumna ze swego szaleństwa,
gdyż ujawnianie swego ukontentowania byłoby wyrzucaniem pereł przed wieprze.

Ramiona skulone śmiechem przechodniów.
Wzrok z lękiem wbity w ziemię.
Jak niewiele trzeba, by podważyć cudze istnienie,
unicestwić każdy odrodzony z trudem zamiar,
powalić trupa, wbić ostatni gwóźdź do trumny...

Ożywia mnie trupio radosna myśl,
że już bliżej jest niż dalej,
i wreszcie będę mogła umrzeć śmiercią
dla wszystkich zrozumiałą.