Zastgłam. Jestem pomnikiem postawionym za życia. Pomnikiem, które widzi, słyszy, ale już nic nie czuje. Stoi dumnie, wyniośle na cokole, bo każdy ruch może zniszczyć nieskalaną ruchem doskonałość.

Zadaj mi jeden cios, a pomnożę go przez dziesięć. Jestem wrażliwa. Czuję wszystko dziesięć razy mocniej. Oddaję sprawiedliwie.

Dlaczego nienawidzę Boga?
Bo jestem córką Frankensteina zmuszoną do buntu. Bo zamnkął mnie w klatce znienawidzonego ciała. Ożywił koszmarnego trupa.

Upadnę, nie wstanę, nie będę się szarpać z niemożliwym... ale nie będę też leżeć z nosem w ziemi, lecz z podniesioną głową. Oto zwycięstwo moje!

Pozostała mi już tylko perwersyjna rozkosz w mówieniu „nie” wszystkim, którzy pragną mnie do czegoś nakłonić.

Czułabym się lepiej i byłabym znacznie zdrowsza, gdybym zjadła trutkę na szczury, niż będąc obdarzoną temperamentem melancholicznym. Być melancholikiem to przebywać stale w mroku, nie móc powstrzymać mdłości.

Niezgoda, oburzenie, odraza do świata, w którym egzystuję, jest jedyną łączącą mnie z nim nicią... jest moją krwią. Każdy, kto chce przywrócić mnie ruchliwemu i kolorowemu jarmarkowi życia, wyrwać mnie z mrocznej otchłani, wystawić moje oczy na światło dnia, zrywa tę wątłą nić, dokonuje zamachu, gwałtu, nieświadomy niczego staje się mordercą.

Gdybym mogła wybrać datę swojej śmierci, ostentacyjnie, wbrew wszelkiej chorej pozytywności, i by dać głęboki wyraz mrokom swojej duszy, umarłabym na kwiecistej i pachnącej łące, pod promieniami słońca, w samym środku ziemskiego „raju”, w środku maja.

Czuję się źle, kiedy myślę, jeszcze gorzej, gdy brakuje przestrzeni dla myśli.