Edytowano dzisiaj, godz. 13:18
Radość dla melancholika jest jak słońce w dniu pogrzebu.
Nic nie rośnie tam, gdzie stale świeci słońce.
Melancholijny dylemat
Czuję się źle, kiedy myślę, jeszcze gorzej, gdy brakuje przestrzeni dla myśli.
Dopiero wtedy, człeku, gdy nauczysz się myśleć, wyjdziesz na spotkanie ze śmiercią.
Noc wypatruje gwiazd.
Pandemia: co dzień igramy ze śmiercią swoim bezmyślnym postępowaniem, jednak jesteśmy tak krótkowzroczni, że trzeba by śmierć otarła się o czubek naszego nosa, byśmy ją dostrzegli. Pandemia minie, ludzie poczują się na powrót wolni, wszystko wróci do normy. Śmierć, którą wciąż siejemy, przestanie nas obchodzić.
Gdy się oczyścisz ze swojej "nieskazitelności", przestaniesz zwracać uwagę na brud innych.
Zawrót głowy
Moja głowa jest jak karuzela, nie ma stacji docelowej.
Skunks zapachnie jak róża, gdy przestaniesz go nazywać śmierdzielem.
Dzień istnieje tylko tam, gdzie noc wciąż się czuje gościem.
Nie ma nocy tam, gdzie nigdy nie zawitał dzień.
Być może jestem skunksem, ale mam własny zapach.
• ok. 4 godziny temu
• ok. 4 godziny temu
• ok. 4 godziny temu
• ok. 4 godziny temu
• dzisiaj, godz. 15:00
• dzisiaj, godz. 14:45
• dzisiaj, godz. 13:58
• dzisiaj, godz. 13:56
• dzisiaj, godz. 13:52
• dzisiaj, godz. 13:23
Pewien psycholog powiedział, że melancholia to spotkanie smutku z ekstazą