Jestem głosicielem prawd ponurych. Nie liczę na oklaski. Oklaski zostawiam bajkopisarzom.

Do piekła prowadzą namiętności, z namiętnością myślenia na czele.

Kiedy pada deszcz i jest ponuro, przynajmniej jakaś część świata jest po mojej stronie... jakaś część świata bierze w objęcia moją duszę.

Być może po to melancholik został obdarzony udręką tęsknoty za tym, co minęło, a nawet za tym, co dopiero przeminie, by móc zatrzymywać chwile w sztuce, by móc tworzyć byty i światy, które nigdy nie zginą, jeśli tylko pozostaną wyryte w serca pamięci.

Gdybyśmy dopuścili do świadomości fakt, jak bardzo jesteśmy samotni, gdy trzymamy się za ręce, gdy opowiadamy swoją historię, gdy czynimy cokolwiek, by uszczknąć chwili cudzej uwagi... gdybyśmy wiedzieli, jak bezsensowne jest każde z tych działań, nikt z nas nie uniknąłby obłędu. A więc przytulamy naszą marę, gonimy wiatr, zabijamy ciszę, która zaczęłaby być nieznośnie hałaśliwa, gdyby pozostawić ją samej sobie. Gdybyśmy wiedzieli...

Gdybyśmy wiedzieli, że martwe już jest to, co jeszcze się nie narodziło, żadne z nas nie zadałoby sobie trudu narodzin... dlatego każdy, kto robi cokolwiek, cokolwiek mówi do drugiego, każdy, kto pragnie jego uwagi, jest szaleńcem, choć o tym nie wie. Jesteśmy ubodzy. Nikogo z nas nie stać na milczenie rąk i ust.