Człowiek, który wybiera osoby do kochania, postępuje jak alkoholik, który w sklepie kieruje swą uwagę wyłącznie na stoisko monopolowe.

Założenie, że można kochać jedną osobę, wyłączając z miłości inne osoby, jest błędnym przekonaniem, jakoby źródłem miłości była osoba kochana, a nie zdolność osoby kochającej do obdarzania miłością.

To, czy ktoś kocha, poznasz po tym, czy wychodzi od „chcę” czy „muszę”.

Być dumnym z faktu bycia romantykiem to cenić życie w chorobie, w wiecznych majakach maligny.

Spróbuj uśmiechać się, głęboko coś rozważając, a przekonasz się, jak bezmyślnym wyrazem twarzy jest uśmiech.

Czuję sympatię tylko względem tych ludzi, których nie znam i nigdy nie poznam.

To nie miłość ma być skrojona pod człowieka, ale człowiek musi dorosnąć do miłości.