***
Kiedy to się zaczęło?
Pogubione myśli odbijane od ścian
Wrzeszczą tą przeklętą ciszą
Zawsze tam gdzie boli najbardziej
Sam już nie wiem kiedy to było
Nie tak dawno się zdaje
Zakurzone fotografie wspomnień
Coraz bardziej niszczeją
Uwikłany bez tchu w pajęczą sieć
Spokojnie czekam na koniec
Jednak pragnę czegoś jeszcze
Wystarczy mi jedno
Kolejny dzień by przebić ten mur smutku
By uporać się z duchami delirium
Sączącymi mój los jak świeżą kawę
Niby Werter bez ostatniego aktu
Uciekające lata
Miałeś wrażenie
Kiedyś słuchając liści
Że marnujesz czas
I ciągle uciekasz sam
Bo życie to za dużo
Dylemat
Spadły już liście
Kiedyś byłaś jedyną
Lecz czas się zmienił
Jesień już upłynęła
Sam nie wiem kiedy i jak
Przybyła inna
Ta zima mnie zmieniła
Samotny ten świat
A teraz jestem tutaj
Błądząc po niej myślami
Zagubienie
Kilka mocnych słów
Oddech szybko się kończy
Bez rytmu życie
Ucieczka przed ciemnością
I już nie wiem co ma ma sens
Dwadzieścia jeden
Wiosen - a życie zmierza
Tylko ku glebie
Zima nie zna czasu
Liście nie opadają na próżno
Dwadzieścia pustych wiosen
Choć pełno spadło owoców
Słodki sztylet
Kochać nie jest łatwo
Niespokojna tęsknota
Wbija swe ostrze
Coraz głębiej
Myśli błądzą gdzieś
We wszechświecie
A serce czeka
Jedynie z nadzieją
By choć na chwilę
Znaleźć nowy dom
Choćby na tę jedną
Porę roku
[Czekam na Twój list...]
Czekam na Twój list
Który wciąż nie nadchodzi
Pomijam życie
Czekam na Ciebie myśląc
O wodzie na pustyni
Przysiadł obok mnie
Zaśpiewał rytmem duszy-
Słowik odleciał
Otóż nie, ale (niczego nie sugerując) t-obie najwyraźniej tak. Nie wiem czy tego, który to zrobił uważać za szczęściarza czy pechowca. W końcu spotkania z takimi ludźmi należą raczej do traumatycznych przeżyć. Z drugiej strony nie uważam, żeby to był mężczyzna. Raczej kobieta chwile po tym jak doznała największego w swoim życiu olśnienia. Pewnie nie ona pierwsza i nie ostatnia, ale głowa do góry zawsze jest jeszcze literatura nienawiści, która na pewno co wieczór pomaga c-i uciekać od tej marnej egzystencji, którą, jak widać, marnujesz.
P.S. Fajnego awatara sobie ustawiłeś. Pewnie bliski krewniak.
Kolejny raz
I znowu jesień
Opadające liście
Mleczna pogoda
Coraz szybciej biegnie czas
Zostawiając mnie w tyle
W szarym tle
Wyhaftowane
Tatuaże ze wspomnień
Jak blizny wojny
Cierpienie i pokuta
Nie zawsze mają dosyć
W milczeniu
Białe łzy spływają z parapetu
Niewinne i niewysłuchane
Bez krzty doświadczenia
Spadają w otchłań nieznaną
Czarny cień obserwuje
Sycąc się każdą chwilą
Czeka na jeszcze jeden krok
Ktoś kiedyś powiedział
Że takie jest życie
Całe życie jest
Tylko stekiem frazesów-
Skromny ludzki raj
Kaprys przeznaczenia
Z okna obserwuję ten dziwny świat
Bez żalu że mnie pozostawił samemu sobie
Ile można czekać na jedną prostą decyzję
By dołączyć do uśmiechów gładkiego nieba
Kiedy słońce bezustannie gaśnie
Wszystko pędzi przed siebie
Chwila zastanowienia
Szybka decyzja i cała naprzód
Z okna obserwuję ten dziwny świat
Wszystko dorasta do absurdalnych wyobrażeń
Ludzie już bez tchu gonią swe marzenia
Przeżarte na wskroś i przeżute dla zasady
By żyło się lepiej
Dzień noc lato jesień zima wiosna
Wszystko w tym kole się toczy
By dosięgnąć zapomnienia
obito
Autor
• 2015-11-01, godz. 22:46
• 2015-07-19, godz. 1:05
• 2015-02-13, godz. 18:21
• 2015-02-13, godz. 18:16
• 2015-02-13, godz. 18:06
• 2015-01-16, godz. 7:22
• 2014-05-20, godz. 18:08
• 2014-05-18, godz. 15:19
• 2014-05-18, godz. 11:23
• 2014-01-17, godz. 23:14
Liście mnie przekonały. Ładnie, zgrabnie i na temat.