Nughal

Szczęśliwi czasu nie liczą, dlaczego więc dzień w dzień skrupulatnie reguluje przykute do mnie zegary.

Gdy kończy się wieloletnia przyjaźń, jest to podobne gdy wypija się już ostatnią krople dojrzałego pełnego wina. Z jednej strony doświadczyło się czegoś unikatowego i ma się jeszcze te mgnienie cudowności, ale czai się za nim już gorycz końca.

Jesteśmy topieni w rzece pseudo mądrości, tak bardzo szukając kropli prawdy, która wskaże nam drogę.

Te wszystkie przypadkowe spotkania tak obcych sobie spojrzeń w oczy, które niosą nierozpoczęte się zakochanie romanse, miłości, nienawiści, pogardy, wyższości. Tak obecne i nieobecne zarazem.

Czasem nie ludzie, a już same sny o nich wystarczą, by wywrócić życie do góry nogami.

Człowiek umiera podobnie do gasnącej gwiazdy. Zapada się w sobie aż jego wnętrze nie wytrzymuje pod własnym ciężarem. Ciąży coraz bardziej aż w końcu gaśnie na zawsze. Żyje jedynie we wspomnieniach tych, którzy widzieli blask jego dni.

Rzeczy wielkie powstają tylko przez pot i łzy, a czasem też i przez krew, pytanie brzmi czy jesteś na to gotów(a)?

Najlepiej jest być samotnym w czasie burzy, gdy wiatr porywa wspomnienia, a deszcz ukrywa nawet największe łzy.

Jeżeli, masz mnie już wypożyczyć to nie jak książkę, którą to gdy znudzi się postawisz na zakurzoną życia półkę.

Mówi się, że „taki już ten świat”, ale to nieprawda. Świat jest taki, jaki sami sobie budujemy

I przykuwają nas tą polską codziennie, i wyrabiają w duszy wciąż, tą smutną i prostą refleksję, że nienawidzi się tej miłości do tej codzienności naszej powszedniej. Wybacz mi polsko, lecz czasem ten codzienny trud sprawia, że odszedłbym tam gdzie mniejszy jest znój.