Słyszała, jak ją wolał, ale nawet nie zwolniła. Wściekłość ją popędzała. Mijała wiele zainteresowanych twarzy, ponieważ ludzie obserwowali, jak szybko maszeruje, a on, najbardziej opanowany człowiek jakiego znała, wolał za nią. Ale nic już jej nie obchodziło, co obcy ludzie, a nawet on, myśleli na jej temat.

Miała satysfakcję, kiedy przez jego twarz przemknęło coś w rodzaju żalu, ale zaraz znikło. Oczywiście, żal był krótkotrwały. On nie popełniał błędów, a w każdym razie nie przyznawał się do nich.

Czuła się jak spłaszczona piłeczka pingpongowa. Nikt nie zauważył, że jest uszkodzona i dalej odbijają ją sobie rakietkami, spodziewając się, że będzie się zachowywała jak zawsze. Toczyła się bez problemu mimo dziur na powierzchni.

Był dobry, pomyślała z żalem. Nigdy właściciwie tego nie przyznawała, choć mu się należało. Dlatego zawsze otaczał go wianuszek kobiet. Jego ruchy, słowa, westchnienia. Ten facet był rewelacyjnym aktorem. Gdyby nie znała prawdy, pewnie dałaby się nabrać.