Nie wiem nic o pożądaniu,
póki dusza nie dołączy do pragnień ciała.
Nie wiem nic o tęsknocie,
jeśli choć odrobina rozsądku we mnie pozostała.
Nie wiem nic o cierpieniu,
dopóki tli się we mnie jeszcze nadzieja.
Nie wiem nic o życiu,
dokąd nie przywitam śmierci jak długo wyczekiwanego przyjaciela.

Gdyby wszystkie te osoby, które oceniają moje życie nic o mnie nie wiedząc, zajęły się wreszcie swoim, może wtedy zaczęłabym wierzyć w ludzi. Może.

z dedykacją

Co za paradoks... Im częściej Cię widzę, tym bardziej mi Ciebie brakuje. Im częściej z Tobą rozmawiam, tym bardziej łaknę kontaktu z Tobą. Im więcej o Tobie myślę, tym częściej się uśmiecham. To chyba miłość.