Schował się za mgłą złośliwości,
Za brakiem przyjaźni i miłości,
Za losu przeciwnościami,
Za samotności bramami,
Trzeba nawet, gdy jesteśmy niepewni, zaryzykować
By małego chociaż, sensu życia posmakować.

Dla mnie zawsze szczęście jest czarnymi chmurami przysłonięte
Nawet gdy po dworze biegają dzieci uśmiechnięte
Nawet gdy jest słońce jasno świecące
Nawet gdy są ptaszki pięknie ćwierkające
Pewnego dnia odejdę stąd ja
Bez żadnego pożegnania
Będę sama
Lecz przygotowana
Bo jaka przyjemność z życia mego
Kiedy w nim nawet nie ma szczęścia małego?

Żyć już nie chcę,
A zabić się nie potrafię,
Więc żyję wciąż w obawie,
Że coś takiego się stanie,
Że zakocham się,
A On we mnie nie.
I co wtedy? Co zrobię?
Na pewno nikomu o tym nie powiem,
Zatrzymam to tylko dla siebie,
Nazwę Jego imieniem gwiazdkę na niebie,
I tak będę żyła, bo wciąż za mało odwagi
Na to by powiedzieć mu co czuję i na to by się zabić.

Każdego dnia, kilkoro z nas własną świeczkę zgasi,
Bo wiedzą, że światło ich życia ludzi w oczy razi.