Jesteś jak słońce, tylko że cieplejsza
I jesteś też piękniejsza niż sto milionów gwiazd
Rosną mi skrzydła, a na nich pióra - jak ptak 🐦
Polecieć z Tobą można by wszędzie lub
Pojechać czy popłynąć, to jest szczęście
A ja sam przecież ci mówiłem chwytaj ster
I niechaj miast smutku uśmiech Ci zagości
Niech w radosnym tańcu prostują się twe kości
Onegdaj nie ma takiej rzeczy na świecie
Której zrobienie byłoby trudne dla Ciebie
Moja kochana żyj bym Cię uściskał
I chwytaj mnie za rękę blisko skał
A szmaragd w twych słodyczy oczach
Pozwoli bezpiecznie wędrować przy zboczach
Amor vincit omnia i tego się trzymajmy
Na zawsze się kochajmy.

Nikodem G. - Dla mojej (u)kochanej.

Wspomnienia
Przychodzą i odchodzą
Jak każda wieczorna eksplozja
To coś czego szukamy
Z każdym jednym opróżnionym szkłem
Szczerze to tęskniłem za tym
Nie kłamiąc, że nawet
W jednym z tych wspomnień
Okazałaś się być zbyt wspaniała
Razem opróżniliśmy większość butelek
Choć w sumie większość to ja
A czasem możesz być przestraszona
Jednak ja uważam Cię za gwiazdę
Nie wieczoru lecz życia
Jesteś moim największym słońcem kochanie
I moim najlepszym wspomnieniem
Na zawsze, kocham Cię
(A teraz to opublikuję)

PS.: Nie ważne co mówi Twoja babcia, że za wcześnie XD ( lub sąsiedziiiii) <3

Wiesz, droga siostrzyczko
Tak naprawdę, oboje wciąż szukamy
I niczymm w duchu się nie różnimy.
Oboje nie mamy słów by mówić do siebie
Więc tylko się uśmiechamy.

Może to nie powinien być wiersz
Lecz w takiej formie mi łatwiej
chyba rozumiesz, mnie.
Nawet jeśli nie jest przyjemny w czytaniu
To lepiej brzmi w myślach i sercu. [...]

Nie powiedziałem Ci sto lat
Tego ostatniego życzenia
I siedzę i myślę teraz na chwilami
Których wcale nie było i nie ma

Nad decyzjami, których wybór jest dobry
Lecz konsekwencja odrzucenia jest zła
Wiem też, że małe może nie mieć znaczenia
Ale jest takie bym powiedział istotne

Nie chcę nawiązać do światopoglądu poety
Który umarł dawno dawno temu
A wspomnienia jego jest rok

Mogę coś pomieszać, zrobić inaczej
W momencie gdy kurczy się jeden czas
I nastaje drugi lub nie zrobić absolutnie nic

Jestem, jestem, jestem... Jesteś.
Kwiatem. Różą, tulipanem.
Ciekawostką, liryką, poezją, epiką i dramatem.
Zdaniem przydługim kończącym się szybko,
I zdaniem krótkim ciągnącym się w kosmos.

Po prostu jesteś My i to mi wystarczy.

Ehh cisza głucha zarazem głośna
Cisza nad brzegiem dojrzewającego zboża
W kwadracie, w kole, środku zatoniesz w tym złotym morzu
Nie uciekniesz od wiatru, będziesz go chcieć
Cisza nad dojrzewającym polem
Spokój jest tu jedynym dźwiękiem
Nierozerwalny z tym co mówią drzewa dookoła
I to jak tańczy pokrzywa na wietrze
Jak zielenieje trawa niemłoda
Ptaki podniebne widzą Ciebie
Widzą - to nie sępy
Jak wspinasz się na dąb
To jak stoisz na szczycie i mówisz
Rozkładając ręce - Boże!
Skaczesz. Radość. Pokój.

Jestem w potrzasku
W metalowej klatce
Słońce na niebie
Niemiłosiernie gorące
Piach pod stopami
W dotyku jak lawa
Poza klatką tylko morze
Bezkresna mokra sól
Myślę sobie: za jakie winy?
Choć to nie ma znaczenia
To nie czas na to by łkać
Jeno szukać sposobu
Lecz słońce zbyt dopieka
I nie ujrzę chłodu księżyca
Świadom więc upadam
Ledwo łykając powietrze
Ostatni raz mrużąc oczy
Kieruję wzrok na morze
I gdy brakuje mi oddechu
Dostrzegam z wody rybę
Widząc to kreślę i
Umieram.

Nie znajdziesz mnie tu / Nie znajdziesz mnie tam / Nie znajdziesz mnie w ogóle

Czy będziesz mieć mi za złe
jeśli przerwę życia ciąg?
Czy to będzie grzech
jeśli opuszczę Cię, mimo że
nie mogę walczyć dłużej?
Czy spłonę za to w piekle
jeśli poddam się i złożę broń?
Czy jeśli popadnę w obłęd
wybaczysz mi, że popełniam błąd?

Choćbym nawet chciał
to już nie wiem niczego.
Mój świat zamknął się [...]
A rzeczywistość,
nigdy nie była ze mną szczera.
Bo nigdy nie chodziło o mnie,
a wolność, pieniądz i prawdę;
umarli poznali ją dawno.
"Quem diligunt adolescens moritur",
"Si animum vicisti
potius quam animus te
est quod gardeas"-
Plaut.

Tęsknię! Mariko. Chcę abyś wiedziała, że tęsknię, byłaby przed nami radosna przyszłość, lecz oboje jej unikamy, i boli mnie serce.
Tęskno mi!
Nawet nie wiesz jak bardzo
Tęskno mi do nowych wspomnień
I do twojego słodkiego głosu

Za Twój uśmiech byłem gotów skakać ze szczytów najwyższych gór
Było tak pięknie nawet kiedy stałaś dwa metry ode mnie
A zaczęło się tak niewinnie
Tak z przypadku... Nie myślałem wtedy o końcu
[...]

W takich chwilach, wszyscy jesteśmy dziećmi śmierci. - Nikodem Gwardzik.

Kto o mnie pamięta?
Kto o mnie troszczy?
Kto pośród tych zna moje serce?
Odpowiedź jest prosta - nikt.

Nikt nie chce zajrzeć do oczu
Uchylić się nad płaczącym dzieckiem
Skulonym i płaczącym ze skrytą głową
Na ciemnym liściu pośród czarnej wody

Te jedno dziecię będzie cierpieć - musi

Do _

Siedzisz na łące w białą suknię odziana
Wśród ziół i kwiatów, w dłoni masz tulipana
Na polach i w lasach pieśń niesie się Twoja
Mój jesteś Ty, a ja jestem Twoja

Spomiędzy chmur niebieski pada blask
Oświetla twą pod wiankiem skrytą twarz
Gdzieś blisko tam hamak na drzewie
Ja leżąc na nim tęsknię do Ciebie

Cień drzewo daje, obraz to idealny
Już myślałem o niebie
Lecz świat nie byłby taki sam bez takiej panny

Wielkie pustki bez Ciebie na świecie
W sercu, wszystko puste
Przytul, pocałuj mnie o mój kwiecie!

Wśród tej ciemności
Nie potrafię się uczyć
Mrok wyciąga me słabości
Lecz myśli, nie pozwalają się stłumić.
Krzew wiecznej nadziei
Wyrywany, wciąż odrasta
Nie zdmuchnięty w czas zamieci
Cechami kolejnymi obrasta
Bity dźwiękami nieśmiertelnego dzwonu.

Kiedy patrzę na tę najpiękniejszą ze wszystkich róż,
moje serce i moje oczy otwierają się
by ujrzeć jej całe piękno
oraz by radość i ciepło wypełniły me wnętrze.
Nie myślę wtedy o tym co złe
było lub będzie
a o tym co piękne jest.
Wtedy też dostrzegam więcej szczegółów
tworzących jej piękno
i nie mogę wyjść z zachwytu,
Boga i Matki natury, że właśnie mi
dane jest oglądać to piękno.