Po co się tak starasz?
Za chęcią podążasz,
którą ciało zwodzi...
takie słabe.

Ani chce, ani nie chce.
Brązowe oczy...
na ich dnie rozkosz poukładana.

Związana? Rozwiązana?
Za czerwone włosy szarpie...
nieuchronnie upada,
zasada od lat trzymana.

Otwarta? Słaba...
Ku niemu upadła.
Ciało takie namiętnością przeniknione.
Nieszczere.

Łzy...
Orgazmu- rozpaczy?
Wyrzuty.
Jedna noc.

Ufność zbyt dziecinna,
ciało zbyt zuchwałe.
Myśli me oniemiałe
krążące wokół serca.

Niedoścignione wzorce samej siebie,
poprzez ścieżkę nieskończoną
karcą me sumienie,
bo już umysł tylko obroną.

Serce umarło w zachwycie wielu,
którzy jej nie doścignęli...
a, że sama kimś innym być chciała,
pojęcia nie mieli.

Po cóż się silić,
karać swe istnienie...
Być może lepiej uzewnętrznić
prawdziwą siebie,
by umieć spojrzeć w lustro
i mieć czyste sumienie.