Tak więc czarna kawa, nieaktualna prasa, wymyślone skandale. Ludzkie dramaty, JEGO zapach na zeszycie i książce. Wspomnienia wyrobionych ramion, szczerego śmiechu. "Orgazmicznych" przyjemności. Czegoś tylko naszego. Czegoś, co nam zabrano. Czegoś, czego nigdy nie zwróci się nam w całości. Czegoś, co trzeba ukrywać dla pozornego dobra. I śpiewanie po trzech piwach. Ckliwe kawałki o zachodzie słońca. Sztorm na morzu, wiatr na pomoście. Pety w jeziorze i śmiech dzieci. Chrzęst piasku pod stopami. JEGO usta na mojej szyi, JEGO dłonie na mojej talii. Nasze splecione ręce. Oddech w tym samym rytmie. Jedzenie gdzie popadnie. Radocha z niczego. Spanie na ławkach. Jazda na rowerach nadmorskimi ulicami. Pchle targi w szarych namiotach i targi taniej książki. Podskoki nad stawem i oględziny zalanych wałów. Dziesiątki cierpiących ludzi. Kolejne oddziały, niekończące się rzędy łóżek. Płacz, nieprzytomność i uśmiech życzliwej pielęgniarki. Radość dziadka. Ciche 'Kocham Was'. Walka o życie. Łzy w oczach. Opryskliwi lekarze. Miłe słowo na wejściu. Plany kradzieży obrzydliwego obrazka z korytarza. Odwrócona filiżanka i głupie pytania. Przyjaciele. Słowa otuchy. optymistyczne zapewnienia. Czekolada, balustrady. Schody i zatopione statki. Boski głos...

O piękny śnie, co nawiedzasz w nocy,
stań się rzeczywistością, bym mogła rano, z radością, otworzyć oczy

To był piękny sen. Od rozstania nie śniła o nim tak pozytywnie. Zawsze wiedziała, że we śnie odczuwa się bardziej ale nie spodziewała się, że aż do tego stopnia. Na same wspomnienie go, wzbierało, narastało jej podniecenie.
Zaczęło się niewinnie- widziała siebie, śpiącą w swej ulubionej, bawełnianej, miękkiej pościeli. Jej włosy, wyjątkowo rozpuszczone, dłuższe niż w rzeczywistości, zwijały się w fale i opadały na jej nagie ramiona. Jej skóra była aksamitna, błyszczała, lśniła. Choć nie była umalowana, jej rysy były delikatne, kontur oczu wyrazisty. Już ona sama była piękna- jej biała skóra odbijała karminową poświatę ścian. Jednak nie ona czyniła ten sen tak idealnym.
Obok niej leżał Antoine. Spał, delikatnie oddychając i wyglądał przy tym jak najniewinniejszy człowiek na świecie. [...]

Gdy szli korytarzem wszyscy ustępowali im miejsca, odsuwali się pod ściany. Widać było w ich zachowaniu lekki niepokój. Rodzeństwo jednak nie rozglądało się na boki, na zdenerwowanych uczniów. Ich oczy, utkwione w końcu korytarza, ciskały gromy. Postronnemu obserwatorowi strach nie pozwalał nawet w nie spojrzeć. Gdzieś w nich, w głębi płonął ogień.

[dla Szymona B.- złego bliźniaka. pisane w słonecznej, inspirującej chwili. czeka na ciąg dalszy]