Wir dźwięków z ulicy zza okna dobiegał
Rwał myśli spokojne, kreślił nowy przedział
By ciszę przywołać - walczyły wspomnienia
Te z piasku drobnego i głazu kamienia

Zaciskam więc oczy, by z dala od złego
Uciec jak dziecko od świata brzydkiego
Wybucham i płaczę, w dłonie łzy łapię
Na marne to wszystko, na ziemię już kapie

W panice osuszam – dmucham, wycieram
Dlaczego znów drogę taką wybieram
Pozbierać się trzeba, dość już lamentów
Powiedzieć czas „nie”, bez argumentów

Wieczór jak ten..
Jasny, lecz to już wieczór.
Cisza się skrada,
Łamie dźwięk ze starego radia.
Pęknięte nuty drętwych piosenek...
O smutku one, każda z kolei.
Miłość nieszczęśliwa - serca złamane...
I ja pomiędzy nimi, utożsamiam się
Z każdą historią nieszczęśliwych chwil.
Szukam różnic, lecz łączy zbyt wiele...
Słucham i nucę, krople z oczu ocieram.
Nie o mnie być mają...
Niech o szczęściu śpiewają!
Utożsamię się znów...

Sztywne
Białe lilije, kujący - niby świerk,
Dziwne
Wokół krzyki: cierp!
Kładę
Leżą, nie uschnie żaden liść,
Kokardę
Kiedyś zerwie niczym nić,

Nie takie
Kwiaty dawać chciałem Ci...

Cichy szept myśli wkrada się w dłonie,
płonie…
Żar słów tworzy ogień.
Szczyptę trwa ciepła omen,
zbyt mały płomień..