Mam dwadzieścia lat
jak mówi akt urodzenia, pesel
i dowód bez tożsamości

dwadzieścia to dużo czy mało?
w perspektywie niezmierzonych zamiarów
nie wie nikt

zakładanie rodziny czy kupienie kota
bez znaczenia
gdy na karku lat dwadzieścia
a w oczach sześćdziesiąt dwa

„daj mi jeszcze rok”
proszę za zasłonami powiek
nad świeczką w torcie
by żyć ładnie, umrzeć z klasą
i zdążyć na grób Szymborskiej

a gdy świat Twój maleńki
przestaje za czymś gnać
wypłyń
kiedy czujesz jak powoli
kończy Ci się czas
wypłyń

wtedy wokół spokojnieje rytm
na twarzy bryza świeżych dni
a pod dłonią skrzypiący z lekka ster
bez drogi na kurs
i żagle wypełnione pustym wiatrem

więc po prostu płyń

Co dzień płonę
śmiechem i płaczem
radością ze śpiewu ptaków
i nienawiścią

Wypalam się jasno
ogrzewam
i parzę

Iskrząca czerwienią
zasypiam z nocy na noc
coraz bardziej żywa i martwa

przytulasz mnie
raz na rok
mówisz że zimno?
to z serca

Czasami się nie zastanawiam
po co pisać
i co
trzeba i tyle

a gdy ktoś zapyta
Jak to robisz?
odpowiadam
Bo życie to śpiew
życie to taniec
życie to miłość
po prostu
Miłość

Widziałam kiedyś człowieka
w czarnym płaszczu
z czarnym wiatrem we włosach
na moście Lutosławskiego
ze wzrokiem wbitym w wodę
nieruchomego

i dziś
gdy do nieba znów tak daleko
weź mnie za rękę
ubierzmy płaszcze
i chodźmy na most Lutosławskiego

… potem nastaje wieczór
układam dłonie do poduszki
miękka ciepła ciemność
otula nagie prawdy
i stopy

rozrastasz się we mnie w ciszy
złotem wypływasz z głębi
brudnych grzechów
w najczarniejszej cząstce mego istnienia
rozkwitasz

mój kwiat paproci
uśmiech dnia

Jestem
białym dotykiem świtu
rozbryzganym w kwiecie dnia
jak Tequila sunrise
niepowtarzalna

nad granicą świadomości
otwarta rana
z której cieknie potok polnych maków
to ja
niezrozumiana [...]

Dotyk
trzask
kobaltowe chmury płynące nisko
rozlane mleko

Zarys i kształt
pęka
bańka
mydlane oczy

Pył
i wiatr
okruchy wielkiej Ciszy

Jasność
błysk
nierozerwalnych dotąd
dobra i zła

najzwyczajniej w świecie
wspaniale niepojęty

koniec
ulotne tchnienie

a czasami gdy siadam naprzeciw nicości
multum słów cisnących się na usta
sprawia
że przygryzam wargę
na kuszącą myśl o przekroczeniu granicy szaleństwa

Skradłam sercu nocy
konstelację
srebrzysty układ diamentowych dusz
zawieszony ponad pojęciami
mnie i ciebie
zebrałam jej kryształki
z drżącej cicho tafli wody

kroplami roziskrzonymi wypełniłam
ukryte odbicie siebie
przeglądam się w nim przed snem
w niespotykanym gwiazdozbiorze
o nazwie
Ty

Zaiskrzyło
pod stopami słońce
zaskrzypiało
gdy stawiłam pierwszy krok
zapachniało
cynamonem na ust końce
i poczułam jodłę która kończy rok

świetlistym tchnieniem
załamuję się
na okraszonych kryształami drzewach
nad nieporuszoną struną powietrza
oddycham łagodnie
bujam się na zawisłych cicho
skroplonych szeptach

witaj świecie otulony
srebrzystymi dłońmi puchu
już się nie bój maleńki
kołysankę lulam w duchu
spokojnie śpij
o wiośnie śnij

Mamy w sobie
coś z jesieni
trochę chłodu i ciepła
kilka dreszczy
szepczących w rynnach
ciepły wietrzyk
w poszarzałym parku
gdzie usiedliśmy
na przemokniętej ławce

Mam w sobie
wieloodcieniowe liście
i szumię
coraz ciszej

Ty masz w sobie
wrzosowiska kwitnące
cieniami zdarzeń

Przemarznięci
wpół objęci
szukamy nadziei na wiosnę
w płomyku znicza

Pisz wiersze
o tych złotkach
w rozbawionych wiatrem włosach
pisz o tej iskierce w oku
która rozpalała Ci policzki

zapisz prozą
te komnaty
wiśniowe od rozkoszy
połyskujące aksamitem
ust

napisz w liście
o wariatce
w której szalony gubisz się sam
o inspiracji
z jednego tylko wybrzmienia głosu

pisz o mnie
ukochany

na szklanej szybie
gdzieś ponad
lotnością umysłu
i zmysłu

rozsypuję się i łączę
przenikam i rozbrzmiewam echem
przepełnia mnie ocean
uczuć

tam w dole
jest życie
nazwane i zmierzone
na niebie zapisani
przez Boga lub los
wszyscy ze swoim początkiem i końcem

a ja
ponad gwiazdami
na mojej szklanej szybie

już tęsknię za bólem