Dotyk
trzask
kobaltowe chmury płynące nisko
rozlane mleko

Zarys i kształt
pęka
bańka
mydlane oczy

Pył
i wiatr
okruchy wielkiej Ciszy

Jasność
błysk
nierozerwalnych dotąd
dobra i zła

najzwyczajniej w świecie
wspaniale niepojęty

koniec
ulotne tchnienie

a czasami gdy siadam naprzeciw nicości
multum słów cisnących się na usta
sprawia
że przygryzam wargę
na kuszącą myśl o przekroczeniu granicy szaleństwa

Skradłam sercu nocy
konstelację
srebrzysty układ diamentowych dusz
zawieszony ponad pojęciami
mnie i ciebie
zebrałam jej kryształki
z drżącej cicho tafli wody

kroplami roziskrzonymi wypełniłam
ukryte odbicie siebie
przeglądam się w nim przed snem
w niespotykanym gwiazdozbiorze
o nazwie
Ty

Zaiskrzyło
pod stopami słońce
zaskrzypiało
gdy stawiłam pierwszy krok
zapachniało
cynamonem na ust końce
i poczułam jodłę która kończy rok

świetlistym tchnieniem
załamuję się
na okraszonych kryształami drzewach
nad nieporuszoną struną powietrza
oddycham łagodnie
bujam się na zawisłych cicho
skroplonych szeptach

witaj świecie otulony
srebrzystymi dłońmi puchu
już się nie bój maleńki
kołysankę lulam w duchu
spokojnie śpij
o wiośnie śnij

Mamy w sobie
coś z jesieni
trochę chłodu i ciepła
kilka dreszczy
szepczących w rynnach
ciepły wietrzyk
w poszarzałym parku
gdzie usiedliśmy
na przemokniętej ławce

Mam w sobie
wieloodcieniowe liście
i szumię
coraz ciszej

Ty masz w sobie
wrzosowiska kwitnące
cieniami zdarzeń

Przemarznięci
wpół objęci
szukamy nadziei na wiosnę
w płomyku znicza

Pisz wiersze
o tych złotkach
w rozbawionych wiatrem włosach
pisz o tej iskierce w oku
która rozpalała Ci policzki

zapisz prozą
te komnaty
wiśniowe od rozkoszy
połyskujące aksamitem
ust

napisz w liście
o wariatce
w której szalony gubisz się sam
o inspiracji
z jednego tylko wybrzmienia głosu

pisz o mnie
ukochany

na szklanej szybie
gdzieś ponad
lotnością umysłu
i zmysłu

rozsypuję się i łączę
przenikam i rozbrzmiewam echem
przepełnia mnie ocean
uczuć

tam w dole
jest życie
nazwane i zmierzone
na niebie zapisani
przez Boga lub los
wszyscy ze swoim początkiem i końcem

a ja
ponad gwiazdami
na mojej szklanej szybie

już tęsknię za bólem

Minął czas
odmierzone łyżeczkami
krople soli
podlały mahoniowe buty
w miejscu

uleciała ćma
na połamanych skrzydłach
kaleki dzień

a Ty stoisz przede mną
znów
i Twoje włosy
jeszcze pachną sianem

ponad drogami i łanami zbóż
wyciągam dłoń
łaskoczę wysokie trawy
oddycham szaleństwem kwiatów
wariacjami barw

Pędzę
mijam wiejskie ogrody
zlizuję mleko z ust

I unoszę się
ponad beton miast
szum kroków
cienie uśmiechów

Mknę
przeobrażając się we wszystkie istoty
własnego istnienia
i trwam
w najpiękniejszej formie
siebie

Jesteś niecodzienna
w zakłopotaniu ust
półotwartych
w tej różowej sukience
ze wstążką w rozwianiu włosów

I nieziemska
czarujesz uniesieniem rzęs
dotykiem brzmień głosu
gracją dotyku
arytmią oddechu [...]