Przybyła do nas, odziana w mroźną szatę, zima.
Przykryła grubą warstwą śniegu smutne, poszarzałe ulice.
Narysowała palcem fantazyjne wzory na szybach.
Przytuliła chłodnymi ramionami i rzekła: "wróciłam, by znów odejść".

Chciałam się zemścić, zadać Ci ból, ukarać, dać Ci w twarz, wykrzyczeć jak bardzo mnie zraniłeś. Chciałam byś cierpiał tak samo jak ja. Wtedy to, usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Stał za nimi rozsądek, kazał przekazać, że duma mi na to nie pozwala, a pewność siebie zapewnia, że kiedyś On będzie cierpiał tak samo. Złapałam za rękę spokój, przytuliła mnie nadzieja i zapewniła o lepszym jutrze...

Zemsta jest dla słabych

Przyjacielu! Obiecaj, że w momencie w którym kierowana złością i chorymi emocjami zatrzasnę Ci przed nosem drzwi, krzycząc bolesne słowa… Nie odejdziesz. Obiecaj mi, że jeśli zamknę, to i tak je wyważysz.