Katusze podlegają słowom, czynom
Bezimiennym posągom
Martwym gestom
We mgle śpiewanych arii
A potem zapomnianych w skorupie roztargnionych myśli
Często poukładanych w błędną spójność...

Podrzucasz pod niebo kule
Tylko to nie śnieżki
To zamarznięte łzy
Tyle, że nie szczęścia
Chociaż, jak obrócisz kartki z poprzednich stron
To właśnie nimi były
Świeciły w ciemnościach
Rozświetlając drogę
Nawet, gdy była długa i czasem trudna
Dawały radość i wewnętrzny spokój
Ukojenie w ramionach ukochanej osoby [...]

Każdego dnia czuje, że mogę się unosić ponad górami i wierzchołkami drzew. Pozdrawiać świat z poziomu tęczy i uśmiechać się do nieba
z odbiciem w Twych oczach.
Gdy zamykam swoje widzę drogę, która prowadzi do Ciebie, usłaną spokojem i radością, siłą w myślach i pomocnej dłoni.

Niech blask tańczącego uśmiechu zawsze prowadzi nas ku sobie
i sprawia, że jesteśmy sobą, najsilniejszym ogniwem w gwiazdozbiorze...Tam gdzie nie kończy się miłość, tam gdzie zawsze magiczne drzewo nawet w zimie ma zieloną trawę, a magiczny krąg jest pełny poszukiwaczy gry planszowej:" kto ma żabę, ten zbiera muchy".

W tafli wody, odbiciu echa w moim wnętrzu, na chwilę przystaję. Próbuję zadać pytanie łabędziowi, jednak ten mnie ubiega, mówiąc:
" nie pytaj dzisiaj".
Więc nie pytam, pozostawiając stan rzeczy nie rozwikłany, wsunięty między inne sprawy " Z Archiwum X"

Zamknę oczy
Otworze je tam
Gdzie rozmowa nie kończy się na „do widzenia „

W końcu odpoczną komórki ziemi
Plony koloru nocy
Ujrzą światło dnia
Znajoma twarz
Znów weźmie mnie za rękę
Otworzy dziecięce wspomnienia
Które trzymają mnie w nadziei
Że znów będę mogła
Kochać i rozdawać uśmiechy
Małej wnuczki dziadka

Wydawałoby się, że w próżni
Słowa nie odbijają się echem
Więc dlaczego czuje inaczej?
Może ktoś pomylił prawa fizyki
Z miłością po drugiej stronie lustra?

A może to wschód słońca
Który na chwilę zastygł
Wczesnym rankiem
Na moim parapecie
Poczarował [...]

Delikatnie otworzyłam serce
Z wrażenia usiadłam
Z oczu popłynęły łzy
Potok wzruszenia
Ciepło dębowej kory
Zapukało do mego wnętrza
Wielkie pragnienie
Spadających gwiazd
W końcu się spełniło
Lecz czemu tak późno?
Może to nie był koniec
Tylko początek
Czemu tego nie wiedziałam?
Wybacz moje zamknięte oczy
I mgłę
Która mi je zasłoniła…

Zostawiłam szumiący las
Coś, co przyciągało nas
Tam
Gdzie chwile zostają na zawsze
Są w pamięci i w sercu
Jak kwiaty w wieńcu

Wyciągałam swą dłoń
Czułam jak Twoja
Wędruje w moją stronę
Deszcz zaczynał padać [...]

W gabinecie dojrzałych myśli
Stoją trzy drzewa i ptak
Zaglądam do nich czasem
W zależności od pogody

W dębie czuć jesień

Zapomniana już dawno zieleń
Usycha jak moja dusza
Zupełnie jak liście
Pałętające się pod moimi stopami [...]

Odłożę nie przeczytaną do końca książkę
Jak szybko wieje wiatr, pobiegnę w jakąś stronę
Nie wiem jak daleko, może już zawsze będę biegać

Obmyje moje zmęczone od płaczu oczu w letnim strumyku pod dębem i zasnę
Przemieszczę się do świata, gdzie wszystkie barwy są połączone
w jeden kolor
Gdzie chmury spadają tez na dół , gdy im na to pozwolę

Pozwolę moim myślom być bardziej poukładanym,
Będę bardziej wyrozumiała i cierpliwa
Nauczę się na nowo kochać i akceptować siebie a potem
zajmę się światem
Najpierw tym obok mnie, potem resztą
Powoli, ale z dystansem by kubeł zimnej wody
znów na mnie nie spadł.

Wyglądam za tafle promieni słońca do miejsc, w których bywałam
Aby móc poczuć ten sam zapach, poczuć się jak wtedy
Na chwilę przystaję, kręcę się wokół
Patrzę w niebo i szukam mapy
Ale to już nie te same miejsca, nie te same twarze
Pozostaje mi otworzyć księgę pamięci
Tam jest wszystko zapisane
Choć papirus zdążył już nieco wyblaknąć
Przez różne wykopki kretów
Przez morza niespokojne
I szybkie tykanie zegara
Zamknę na chwilę oczy
Podasz mi rękę i znowu zacznie się wszystko do początku...

wokół pozostaje nie zgłębiona cisza...
blady świt nie jest oznaką, że to tylko złudzenie
w ręku trzymasz tykające wskazówki zegara,
niczym powolne bicie serca, które zamykasz w swych wspomnieniach
a które i tak będą wracać w zależności od pory roku
czasu przypadkowego, zagubionych myśli
trzy kropki i tylko tyle bo nigdy nie ma odpowiednich słów...

Szlachetne zdrowie czemu wystawiasz mnie na kolejną próbę?
Czy nie lepiej by mi było wrócić do tych codziennych twarzy, spotykanych na ulicznej drodze, w autobusie o nie licznym minusie?
Czemu nie poskromisz mej bladej twarzy, promieniami bijącego po oknach większego skrawku słonka, którego przecież nie da rady zasłonić stonka.
Czemu me lice nie są różane od śmiechu, który przecież jest moim drugim imieniem, lekiem na całe zło.
Gdzie mam szukać odpowiedzi? W gardle, nozdrzach, na stole?
O chwilo!
Czasie niezmierzony, tykający zegarze południowego zachodu słońca, poślijcie po eliksir, ten który stawia na nogi!!

Życie bez miłości
Jest morzem bez lądu
Księżycem bez nieba i gwiazd
Paletą bez kolorów
To po prostu nicość bez próżni
Zamykam oczy
Płyną z nich łzy
Lecz nie widzi ich nikt
Serce jak kamuflaż
Pochłania je w swoją głębię
Mózg odpoczywa
Przynajmniej tak nie boli
Los wyznaczył nową drogę
Już nie mleczną
Choć z przeznaczeniem
Gdzieś tam...

Przed budynkiem rozsypały mi się kredki, mazaki,
i wylały farbki, tak bardzo chciałam narysować obraz, który widzę, gdy zamykam oczy…
Tak po prostu skończył mi się czas, innego nie dostanę, ten się nie zatrzyma jak słój wewnątrz drzewa.
Rozlega się ciężkie westchnienie chmury, ni stąd ni zowąd zaczyna wylewać tony, jakby
wzbierała przez cały miesiąc.
Po deszczu zawsze wychodzi słońce i wysychają wykopki kretów, gdzieniegdzie widać
i żółty odcień skromnego mleczyka…