Przetańczyłam pół życia
przed fałszywą orkiestrą
dziś klucz wiolinowy
otworzył mi serce na szczęście
przy Tobie...

Najtrudniej się uwolnić z własnych ograniczeń
- kajdan, które sami sobie zakładamy...

Zbyt późno zrozumiałam,
że któregoś dnia moja
zwyczajność może rozpłynąć
się we mgle,
życie pełne bazylii i prania mogę zamienić na szczęście,
a kruchość każdego dnia w bezpieczne ramiona...

Zbyt późno, to nic...
Jeszcze mam czas.

Mogłabym nie kochać Cię
do końca świata, tak na dobre,
gdybyś mi przypomniał
że jutra między nami nie będzie..

Chciałabym i nie mogę uciec od wspomnień. Tych najlepszych, najcieplejszych, takich naszych. Krwawi żal. Krwawi ból. Krwawi szczęście. Mogło być wszystko, a nie ma nic. Tak łatwo pogrzebać miłość, tak trudno powiedzieć kocham. Nie ważne ile lat z Tobą, przy Tobie, dla Ciebie. Teraz ważne jest tylko ile łez wycieka z serca..

Dobroć nie zabiega o względy, nie szuka podziwu. Możesz jej nie lubić, nie chcieć, nie słyszeć jej kroków...
Możesz zazdrościć, że umie serce podzielić na dwoje.
A ona przychodzi ( niewyspanym rankiem) właśnie do ciebie, właśnie wtedy, gdy tylko świt płakał z tobą
i uśmiecha się do twoich łez :
- jestem

- jednemu takiemu dobremu sercu :-)

Marzysz, tęsknisz, kochasz...
A po latach czekasz na ten jeden podpis, który Cię uwolni.

Zbieram to swoje nic
jak ziarnko do ziarnka
- może wykiełkuje z nich coś dobrego.

O każdą wiosnę bez Ciebie
jestem szczęśliwsza. Nareszcie.

Wieki temu jeden szalony krok
zmienił moje życie

do dziś nie wiem kiedy
biegnąc po Twoje serce
zgubiłam drogę

do Ciebie

Kiedyś
mogłam przenosić z tobą góry

dziś spadają na mnie
twoje kamienie

to nic...
miłość przecież musi boleć