Dziś dusze nasze, piszą wspólny życiorys,
labirynt uczuć choć skomplikowany, chcemy w nim błądzić.

Trzeba wiele przejść, by dojść tam gdzie odpoczywają Ci, którzy wiele przeszli.

Codziennie staram się byle by było dobrze,
chociaż czasami, tak ciężko się podnieść,
wstaje, idę dalej, jestem pilnym życia uczniem!
Coraz szybciej czas mój biegnie - prędzej, życie ucz mnie!

Tu kwestie sporne załatwia się na ulicy.
Jebane prawo sądu nie ma nic wspólnego z prawdą.
Tu dzieciak kradnie, żeby kupić sobie dżinsy.
Politycy żebyś milczał poderżnęli by ci gardło.

Człowiek chce być dobry, modli się na kolanach,
Całe życie jakoś przędzie, całe życie z losem zmaga.
A gdy wybija godzina ta ostatnia - słowny dramat,
oprócz kwiatów i łez na pogrzebie, co dostaje w zamian?

Życie paskudnie brudzi panoramę wspomnień,
dni które kiedyś dla nas były, dziś są nieprzytomne.

Śmierć? nie jest wyjściem, wiara? daje wyjście.
Życie jak witraż, z wielu części składa się tak myślę.

Mówią uśmiechnij, dziś ta rzecz nie jest prosta,
uśmiech ciężko dostrzec w załzawionych oczach.

Wiesz jak to jest, gdy ktoś się zakocha w Twoich oczach?
ktoś, kogo nigdy nie pokochasz?

Ja, znowu ja drżę, wplątane w rytm serce także,
Ty delikatnie muskasz moje uczucia jak wiatr drzew.

Nie ma rzeczy niemożliwych, pomyśl że pomysł
tkwi w chęciach, w duszy Twej zakorzenionych.

Zanim skończy się ten dzień, pozwól ze przytulę cię znów,
magiczną kombinacją najcieplejszych słów.