…i otulona ciepłymi, anielskimi skrzydłami upaść. Odejść we własnej cichej agonii pozostawiając smutek na twarzach bliskich i strach w sercach wrogów.
A później… później jest już tylko śmierć i zapomnienie…

Podczas każdej pełni ogarnia mnie cicha ochota, by skąpana w księżycowym blasku, dać się porwać mojej naturze, by przemierzając bezkresne łąki i najdziksze lasy w końcu, choć raz w życiu poczuć się naprawdę wolna.

Człowiek musi mieć dualistyczną naturę!
Bo jak inaczej mógłby jednocześnie kochać i nienawidzić...?