Kotu Szymborskiej pozostaje "spać i czekać", aczkolwiek jest to daremne, gdyż niemożliwością jest powrót z zaświatów.
Dlaczego więc zachowuję się jak ten kot?

- Siedzę na skraju świata, bezwiednie macham nogami i nie wiem, co dalej - szepczę, dotykając Twoich dłoni na zdjęciu.

To doprawdy brutalne. Kiedy jest nam naprawdę źle, sny mamy piękne. I wolimy śnić, niźli żyć. Wybieramy ten świat złudzeń, ograniczając jawę do minimum.

Zdaje się, że życie polega na ciągłym pocieraniu kawałka metalu. Pieczołowicie ogrzewamy go swoimi dłońmi, przestajemy, odczuwając mrowienie i zarówno znajome, jak i obce ciepło. To pewnie są te chwile tak ulotne, emanujące radością życia, żarem i bliskością. A po jakimś czasie metal stygnie, bo zauroczeni uczuciem, zapominamy o podstawowych prawach rządzących światem. Z powrotem staje się zimny, oschły i daleki.
A my kolejny raz z coraz to większą mocą i gorliwością dotykamy przedmiotu...

Spal ubrania, które nocami prałam własnoręcznie i suszyłam oddechem. Wyrwij kartki ulubionych książek, które przewertowałam, na których pozostały moje linie papilarne. Brutalnie zerwij z siebie skórę, noszącą niewidzialne znamiona mojej czułości.
Serca i tak nie wydrzesz z piersi.