Kotu Szymborskiej pozostaje "spać i czekać", aczkolwiek jest to daremne, gdyż niemożliwością jest powrót z zaświatów.
Dlaczego więc zachowuję się jak ten kot?

- Siedzę na skraju świata, bezwiednie macham nogami i nie wiem, co dalej - szepczę, dotykając Twoich dłoni na zdjęciu.

To doprawdy brutalne. Kiedy jest nam naprawdę źle, sny mamy piękne. I wolimy śnić, niźli żyć. Wybieramy ten świat złudzeń, ograniczając jawę do minimum.

Zdaje się, że życie polega na ciągłym pocieraniu kawałka metalu. Pieczołowicie ogrzewamy go swoimi dłońmi, przestajemy, odczuwając mrowienie i zarówno znajome, jak i obce ciepło. To pewnie są te chwile tak ulotne, emanujące radością życia, żarem i bliskością. A po jakimś czasie metal stygnie, bo zauroczeni uczuciem, zapominamy o podstawowych prawach rządzących światem. Z powrotem staje się zimny, oschły i daleki.
A my kolejny raz z coraz to większą mocą i gorliwością dotykamy przedmiotu...

Spal ubrania, które nocami prałam własnoręcznie i suszyłam oddechem. Wyrwij kartki ulubionych książek, które przewertowałam, na których pozostały moje linie papilarne. Brutalnie zerwij z siebie skórę, noszącą niewidzialne znamiona mojej czułości.
Serca i tak nie wydrzesz z piersi.

W naszym przypadku nie istnieje pojęcie rozstania, ono sugeruje powrót. My od siebie odchodzimy - odchodzimy na zawsze, niszcząc wszelkie oznaki wspólnej przeszłości.

Na meandry wspomnień wypływają potoki sekund, które do nas należały i te, które należały do Ciebie, i do mnie. Ich kształt jest co najmniej zawiły, w pewnych chwilach zdaje się, że emocji było nazbyt wiele, gdyż wypełniały koryto po brzegi, wylewając się poza i użyźniając czas. Wydaje się, że serce zapomniało już wibracje Twojego głosu, który wprawiał je w drżenie, tak odmienne od rytmicznego bicia. Ale to tylko ułuda, nie ufaj moim słowom. Siedzę na skraju świata, doprawdy - nie wiedząc, co dalej i próbuję [...]

Plastikowa torba w pewnych chwilach okazuje się utylitarna, wręcz niezbędna. Wszyscy jej potrzebują; starają się jej nie przeciążać, by nie pękła. Po pewnym czasie staje się bezużyteczna i zostaje porzucona. Takowa torba rzucona na ziemię, jest całkowicie zależna od otoczenia. Czasami jej wnętrze wypełnia silny podmuch wiatru, a wtedy unosi się w powietrzu i czuje rozpierające ją szczęście. Zazwyczaj temu uczuciu towarzyszy pewna ostoja, jaką jest drzewo. Torba zatrzymuje się bezwiednie na jakowymś, traktując je jak [...]

Twoje serce nie działa prawidłowo. Chciałabym poznać substytuty, z których jest zbudowane.

Ból łazi po meandrach mojej duszy, jak robak. Stał się wprost namacalny, czuję go w trzewiach. Pożera moje wnętrzności; kiedy dostanie się do serca niczym zakażenie?

Potrafię zniknąć szybciej, niż wymyślisz, jak mnie zatrzymać.

Nawet najbardziej nieczuły człowiek zapłacze, gdy podążając za Twoimi oczami dostrzeże najgłębsze zakamarki nieskazitelnej duszy...

Ironia losu:
Kiedy byłam bierna, odnalazłam miłość.
Kiedy byłam aktywna, straciłam ją.

Szczęście w darze jest rzadkością, natomiast walka o szczęście codziennością...

Mogłabym zrobić dla Ciebie wszystko... Ale nawet wszystko ma swoje granice.